Αποχαιρετισμός

Τώρα που δεν είσαι πιά εδω, μπορεί να ειπωθεί.... Αλλοιώς - αν δεν είχες φύγει - και το έπαιρνες είδηση, είμαι βέβαιος πως θα έβρισκες τρόπο να μου υπενθυμίσεις πως είμαι πολύ μαλάκας που το έβγαλα βούκινο....

Τότε λοιπον, μια φορά κι έναν καιρό, ένας νεαρός άρτι ολοκληρώσας τις μεταπτυχιακές του σπουδες, γύρισε στην Ελλάδα και αναζητούσε δουλειά σε θέματα περιφερειακής ανάπτυξης. Μια ειδικότητα (γιατί, δεν ξέρω αν θυμάσαι, εγώ θυμάμαι, είχαμε καταλήξει πως αυτά δεν είναι επιστήμη, αλλά το είχαμε κρατήσει για μεταξύ μας ....) που δεν την ήξερε ούτε η μαμά της .... Τότε τουλάχιστον. Στην Ελλάδα.

Μου είπαν λοιπόν να παω να σε βρω. Είχαμε συναντηθεί δυό φορές στο παρελθόν, αλλά σιγά που θα με θυμόσουν.

"Από τους λίγους στην Ελλάδα, που έχουν σπουδάσει τέτοια θέματα και το παλεύουν... Και είναι εντάξει άνθρωπος, μην έχεις πρόβλημα.".

Καθηγητής στο Παρίσι και το Μονπελιέ, Ευραπαϊκά θέματα, Αγροτική Οικονομία ... από τότε. Και η αριστερά σου, οι ιδέες σου με μία γλυκύτητα και αποφασιστηκότητα....Σπάνιος συνδυασμός. Ηδη το άστρο σου ανέβαινε. Και φώτισε πολλούς τελικά.

Τηλέφωνο. Ραντεβού. Στην εφημερίδα .... Εγώ κομπλαρισμένος. Δεν είχες και πολύ χρόνο. Δεν με θυμόσουν, αλλά σου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός πως μετά την ΑΣΟΟΕ αποφάσισα να το γυρίσω στα χωροταξικά και περιφερειακά. .....

"Λοιπον, ήρθες πάνω στην ώρα... Μου έχουν πει να συμμετάσχω σε δύο μελέτες, αλλά δεν έχω χρόνο. Εχω δουλειά εξ' άλλου. Πήγαινε εσύ αντί για μένα...."


"Μα εσύ είσαι ήδη καταξιωμένος, εγώ τώρα ξεκινάω, ψάρι, άσχετος, Εσένα θα θέλουν..."

"Μαλακίες είναι αυτά. Σου είπα, το έχω πει και σε αυτούς, εγώ δεν μπορώ να το αναλάβω υπεύθυνα. Είπαμε ... Εχω δουλειά και πολύ μάλιστα αυτήν την περίοδο. Πήγαινε εσύ και αν χρειαστείτε κάτι μου λέτε αν μπορώ να σας βοηθήσω".


Σε ευχαρίστησα. Πήγα. Και ξεκίνησα. Και βρήκα δουλειά. Με σύσταση και προτροπή ενός ανθρώπου που δεν με ήξερε, ούτε έψαξε το τι και πως .... Και συνέχισα ... Και το ένα έφερε το άλλο, όπως περίπου γίνεται στη ζωή ... Και συνέχισα. Και είχα πάντα δουλειά.

Μετά από λίγο καιρό, δεν θυμάμαι ακριβώς, ξανασυναντηθήκαμε. Μιλούσα κι εγώ με άλλον αέρα ... Οχι παίζουμε ... Και δουλειά είχα και συνάδελφοι είμαστε πλέον.


Σου είπα πως ένα "ευχαριστώ" δεν μπορεί να ανταποδώσει το καλό που μου είχες κάνει. Και όχι μόνο ή σύσταση, αλλά ο τρόπος.... Και πως βεβαίως, θα σε ενημερώνω για οτιδήποτε προκύπτει, αν θέλεις να συμμετάσχεις κι εσυ ... κλπ. Απ' την καρδιά μου στο έλεγα ....


"Κοίταξε να δεις. Φαίνεσαι άνθρωπος που καταλαβαίνει... το ξέρω πως τα λες όλα αυτά απ' την καρδιά σου. Αλλά μη μου πεις πως δεν νοιώθεις και υποχρέωση ? Ανθρώπινο είναι, το καταλαβαίνω.

Αλλά, στο είπα, έχω δουλειά. Εσύ τώρα ξεκινάς. Αν απ' την αρχή κουβαλάς το βάρος της όποιας ανταποδωσης, πάει .. θα ξεκινήσεις στραβά. Γίνε καλός στη δουλειά σου, κράτα τις αρχές σου και ΄- όσο μπορείς - να συνεισφέρεις για κάτι καλύτερο και πρακτικό.

Δεν έχει σημασία τι νομίζουμε πως κάνουμε εμείς, τι προσφέρουμε και τί όχι. Σημασία έχει το αποτέλεσμα της όποιας μας πράξης. Να προσφέρεις και να είσαι ανοιχτός. Μην ακούς τους μαλάκες που λένε να βαστας πισινές στη δουλειά σου και στη ζωή σου. Ορίστε, εγώ, είμαι χύμα, δεν κρατάω τίποτα κρυφό, και είμαι μια χαρά... Και μη νομίσεις ποτέ πως τα ξέρεις όλα. Ακου."

Περίπου έτσι ήταν τα λόγια σου.... Εγώ συνέχισα τα επιχειρήματα .. Από πείσμα δηλαδή... Επρεπε να σου χρωστάω κάτι ? Ισως. Και τότε δέχθηκα τη χαριστική βολή .... Και μου έμεινε, για πάντα, στη ζωή μου.

"Επειδή λοιπον επιμένεις, θα σου πω έναν τρόπο να είσαι εντάξει απέναντί μου. Να κάνεις το ίδιο πράγμα για έναν νέο άνθρωπο, αν ποτέ έρθεις στη θέση μου και αυτός στη δική σου. Να τον εμπιστευτείς και να τον βοηθήσεις, χωρίς πλεονεξία. Να του δώσεις κάτι από σένα. Και με μένα θα έχεις καθαρίσει οριστικά".

Καλό σου ταξίδι.


Και να σου πω ένα μυστικό. Με πλήγωσε πολύ που έφυγες. Αν και ήταν αναμενόμενο.

Αλλά, να σου πω και το ευχάριστο που μου συνέβη. Είναι ίσως, η πρώτη φορά, .... ή έστω, μία από τις πολύ λίγες φορές, που νοιώθω μία μεγάλη αλήθεια. Να, γι αυτά που λένε, που γράφονται, που θα πουν αύριο. Δεν είναι ένας ακόμα αποχαιρετισμός στο όνομα μιας ευπρέπειας.

Είναι αλήθεια.

Ατιμα e-mails.. Φέρνουν τα πάνω κάτω ..

Ας δώσω κι εγω ένα στιγμα ημερολογίου, έτσι για να δουμε πως θα πάει .. λοιπον.

Κηρύχθηκε αμείλικτος πόλεμος στο τσιγάρο. Ανταλλαγές πληροφοριών με φίλους, best practices .. και τα σχετικά. Στρατηγική: Οχι μία κι έξω. Δεν γίνεται. Ουτε σε χώρους μη καπνιστών συνέχεια κλπ. Κανονικά. Το βράδυ είναι τα δύσκολα. Στο αυτοκίνητο εντάξει, επιτυχία 100% μέχρι τώρα. Με καφέ, επιτυχία 50% περίπου. Με ποτό, δεν ξέρω ακόμα. Στη δουλειά, θα δούμε από Δευτέρα (εκεί φοβάμαι μην έχουμε κανένα περλ χάρμπορ ... αλλά έχουμε καιρό....).

Πριν μία εβδομάδα μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τη δουλειά. Τον ξέρω πολλά χρόνια. Από τους φωτισμένους ανθρώπους. (τον ήξερα από πριν, τυχαία βρεθήκαμε στον ίδιο εργασιακό χώρο, εργάζεται σε άλλο γιούνιτ και θεωρείται "κορυφή" στη κατηγορία του, τουλάχιστον για την Ελλάδα).

"Δες το email σου ..." μου είπε. Το άνοιξα. Ηταν ένα 15μερο newslleter που εκδίδουν, για θέματα αγοράς, οικονομίας κλπ.

"Τα κλασσικά" σκέφτηκα ... "Σου είπα ρε απαίσιε γιάπι της δεκάρας, πως δεν έχει νόημα να σας διαβάζω πλέον. Οτι και αν γράφετε, θα πέσετε έξω"... Και ... η σχετική πλάκα, με τα σχετικά κοσμητικά επίθετα και όλα όσα συνηθίζονται ..

Tip of the day 1. Ερώτηση. Γιατί ξενερώνω αφάνταστα με πολλές πλακίτσες, άχαρα πειράγματα, μπηχτές και άλλα συναφή που διαβάζω στις διαδικτυακές κοινότητες ? Απάντηση: Γιατί με τους φίλους μου, λέμε πολύ πιο πετυχημένα και γελάμε περισσότερο. .. Και κοκκινίζουν και οι τοίχοι αν χρειαστεί, χωρίς να λεμε @@!$# αντί για κακές λεξούλες ... Δεν χάνουμε την προφορά μας βρε παιδί μου. Τελος πάντων ... Αστο.

Κοίταξα λοιπόν με μεγαλύτερη προσοχή το email ... Ειχε και ένα προσωπικό του κείμενο.

Για την κρίση, για τον κόσμο όπως διαμορφώνεται σήμερα και τα αδιέξοδά μας, ... Και άλλα. Με οικονομική βάση κυρίως και προσανατολισμένα στον χώρο του business αλλά, έπιανε τα πάντα. Τα πάντα όμως. Με ειλικρίνεια, ... με πολλά "δεν ξέρω" ... "δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος". Από τις αγορές και τη μόχλευση κεφαλαίων που κατέστρεψαν την ανθρωπότητα στην κυριολεξία, μέχρι την ηθική, την ιδεολογία, ... τα πάντα. Και μεταξύ των άλλων, έγραφε το φοβερό (αναφέρω το νόημα) ...

Το ζήτημα δεν είναι πως και ποιόν τρόπο θα καταλήξουμε για τη μορφή του κόσμου που θα προκύψει μετά από τη κρίση που διερχόμαστε και που ο καπιταλισμός, ο σύγχρονος κόσμος δεν έχει ξαναγνωρίσει ίδια. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τίποτα και ένας από τους λόγους είναι πως χρησιμοποιούμε εργαλεία ξεπερασμένα. Το ζητούμενο είναι ο"διάπλους" μεταξύ των δύο κόσμων, των δύο εποχών, που και πάλι δεν ξέρουμε το πόσο θα κρατήσει και τι θα συναντήσουμε εκεί.

Ο διάπλους λοιπον ...

Κάπως έτσι .... Και ναι, αυτός ο άνθρωπος ο δικός μου άνθρωπος ο αγαπημένος φίλος, ο συνάδελφός μου, που με ξέρει και τον ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα, ο άνθρωπος που στην προσωπική του ζωή αντιμετώπισε ότι δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ... και προχώρησε...

... Τόλμησε και έστειλε τις απόψεις του, τις αναζητήσεις του, στα πλαίσια ενός μεγάλου οργανισμού. Τις έστειλε επιλεκτικά, σε ανθρώπους που εκείνος διάλεξε, αλλά, όσο νάναι, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, να θεωρηθεί "αιρετικός" και να έχει συνέπειες. Ευτυχώς - και σε αυτό είμαστε μάλλον τυχεροί - σε τέτοια θέματα υπάρχει εξαιρετική ανοχή στο όλο σύστημα, αλλά ο κίνδυνος παραμένει ... Είναι ξέρετε κάποιοι που γράφουν με τον κίνδυνο να έχουν συνέπειες. Οχι πρακτικές αναγκαία, αλλά τουλάχιστον ηθικές, αισθητικές. Και κάποιοι άλλοι που γράφουν και μετά ξεχνούν και οι ίδιοι το τι έγραψαν ...

.... Με τίμησε, γιατί μου ζήτησε τις απόψεις μου... Και μου είπε, πως ότι έγραψε, το ξεκίνησε μετά από μία συνάντησή μας (5-6 άτομα) μία Κυριακή μεσημέρι τις μέρες των γιορτών, όπου συζητήσαμε την όλη ιστορία ....

..... Μου θύμησε, πως, λίγο ... μα λίγο να δώσεις ένα τόσο δα ερεθισματάκι στον άλλον, που ζεί, εργάζεται, κινείται δίπλα σου, στον κόσμο σου ... μπορεί να σου βγάλει θαύματα.... Αμέ και γραπτά και κειμενάκια, και εξομολογήσεις και ποιήματα ... Και που λιώνουν, όχι σερφάροντας στο άσχετο, σε καλές και κακές καρικατούρες, με άμεση ημερομηνία λήξης (του κειμένου και της καρικατούρας) αλλά ... προς τα εκεί που νοιώθουν ότι θα έχουν μια κάποια συνέχεια. Ελιωσε με τις ώρες ο φίλος μου στο ίντερνετ ... Αλλά για να μου προσφέρει μετά έναν θησαυρό ...

Και που δεν χρειάζεται να προστρέξεις σε κανένα ίντερνετ και σε κανέναν μπλογκοχώρο με ξέκωλα, ρουφιανιλίκια, προσβολές, αστειάκια του δημοτικού και "υποχρέωση" απολογίας στη κάθε καρικατούρα που ξεφύτρωσε από το πουθενά. Και που εκτός της ιστοασελίδας μπορεί να είναι το απόλυτο τίποτα. Σε έναν χώρο που λειτουργεί ισοπεδωτικά, στο όνομα του να "γράφουμε", να πειραζόμαστε, να πινουμε και κανένα ρακόμελο. Και που παίρνει μαζί του τα όσα, πολλά φωτεινά, όμορφα και γλυκά μπορείς επίσης να βρείς και που όντως είναι εν αφθονία.

Ασε που τα γκομενάκια ή πάσης φύσεως "άκια" και τις μονομαχίες γιγάντων, και τις συνομωσιολογίες, τα συναντάς και έξω. Με περισσότερο ενδιαφέρον μάλιστα.

Αλλά .. τι να τα κάνεις ??? έτσι όπως είναι ανάκατα ... ????

Θυμήθκα πάλι το φοβερό "μη δίνεις σημασία" Αστο μωρέ.... Εκεί έξω, είναι γεμάτος ο κόσμος με το "μη δινεις σημασία", κάνε τον μαλάκα κοινώς και δέξου ότι υπάρχει, επειδή πρέπει να ζεις τέλος παντων ... Και ξεχνάς ποιός εισαι, ένα νικ είσαι, όπως οι άλλοι. Και υπόκεισαι στον κανόνα της πλήρους και άνευ όρων συνύπαρξης με οτιδήποτε είναι εξω από σένα. Αντανάκλαση της κοινωνίας είμαστε και εδω.

Συμφωνώ. Απόλυτα. Αλλά, εφόσον είναι έτσι, προτιμώ τις αναμετρήσεις μου με αυτούς πού έχω. Η που τους έχω λιγο μακρυά μου και τους θεωρώ τόσο δύσκολους στο άνοιγμα της ψυχής και του μυαλού τους. Σιγά που είναι δύσκολοι. Μιά μεμβράνη μας χωρίζει. Απλά εκεί, με αυτούς όλα έχουν συνέπειες.... Ασε που και σε λάιβ πηγαίνεις, και σε ταβέρνες και σε κλαμπάκια αν χρειαστεί.

Σημείωση. Ως καρικατούρα, θεωρώ πρώτα απ' όλους εμένα, για όσους με διαβάζουν και δεν με ξέρουν. Και μετά όλους τους άλλους. Οι καρικατούρες διακρίνονται σε εξαιρετικές, σε ευχάριστες, σε αποσροσδιόριστες και σε ειδεχθείς. Εως ...μπλιάχ. Ο όρος δεν είναι δικός μου. Προέκυψε από μία συζήτηση, με ένα νικ του ίντερνετ, από τα πιο ξεχωριστά και φωτεινά που μπορεί κατά τη γνώμη μου να συναντήσει κανείς.

Tip of the day 2. Eρώτηση: Γιατί τον τελευταίο καιρό που είπα σε 5-6 γνωστούς και γνωστές (30's - 35'ς) για το ΜΗ, ενώ βρήκαν πολύ ενδιαφέρον το e παιριοδικό και το φόρουμ (υπόψην, για λίγο μπήκαν οι άνθρωποι, δεν κάθησαν να κάνουν κοινωνιολογικο-ιστορικη ανάλυση ....) ...), μόλις μπήκαν στα μπλογκς, την έκαναν με τα χίλια ... Απάντηση: ελα ντε Οκ ... κομπλεξικοί θα ήταν. δεν το συζητώ. Καταπιεσμένοι. Αϊ από εδώ μαμακισμένα (η μα&ακισμένα).

Αναμέτρηση με τσιγάρο και Η/Υ ... 30% επιτυχία. Το κέρατό μου μέσα. Κομπολόϊ. Τσιγάρα τέλος. Και δεν πάω στο περίπτερο. Αύριο έχει καφέ χωρίς τσιγάρο. Προβλέπεται μάχη. Δεν το γλυτώνουμε το πέρλ χάρμπορ .. το ξέρω εγώ ... Αλλά, για το καλό της ανθρωπότητας ...

Χωρίς χορούς, χωρίς φωτιές.

Ρούχα γεμάτα χρώματα ή μήπως χρώματα που ανταμώνουν σε πανιά για να κολλήσουν σε κορμιά ανθρώπων; Δεν διακρίνεις.

Κίνηση καθημερινότητας ή χορός; Δεν διακρίνεις.

Ύμνος στην ελευθερία η κάθε παρομοίωση με αυτούς.

Και ύμνος στο «προς αποφυγήν».

Οι καιροί, οι ήχοι και οι εικόνες των τσιγγάνων εμπνέουν δημιουργούς. Παραμύθια, πάντα με μία φωτιά στο φόντο. Πρόσεξε όμως ε ?

Τα σίδερα σιγά μη δεν τα κλέψουν.

Τις σχάρες.

Τα κινητά.

Τα καλώδια, κάθε είδους, .. έχουν χαλκό.

Ότι και αν κάνεις θα στο πάρουν. Πάνε παντού. Τα πάντα, τα ξηλώνουν. Και αν βρεις την άκρη, ίσως και να στο φέρουν πίσω.

Είχαμε περάσει αρκετές φορές. Με προσοχή. Ειδικά το βράδυ. Δεν είδαμε χορούς, ούτε φωτιές, εκείνες των τσιγγάνων.

Πάρε το κινητό μου λέει ο αρχηγός τους. Το έγραψα. Θα χρειαστεί τις επόμενες μέρες. Και αν μου ζητήσει το δικό μου ; ... Θα σου κάνω αναπάντητη εγώ. .... Κάτι σε θέλουν εκεί …. Φεύγει. Το ξέχασε. Του την έφερα. Νομίζω δηλαδή. Μάλλον θα μ’ έχει για κόττα. Ας είναι.

Τα παιδιά μεγαλώνουν στον ήλιο, στη βροχή, στη λάσπη. Απώλειες εντός πλαισίων στο μεγάλωμά τους. Δεν καταγράφονται όσα φευγουν.

Τα πουλάνε όλα και τα αγοράζουν όλα, μη ξεχνάμε. ....

Η ιστορία που έλεγε εκείνος ο «προϊστάμενος» με τα λιγδωμένα μαλιά, τότε που ηδονίστηκε με την μικρή, μα πολύ μικρή τσιγγανοπούλα. Του τη νοίκιασε η μάνα της, πάμφθηνα. Μπορεί να πήρε και τη μάνα, δεν θυμάμαι. Ημουν νέος τότε. Εφριξα. Ηταν και λιγδιάρης. Τον αντιπαθούσα έτσι κι αλλοιώς. Παραμυθάς μου φαινόταν. Το απώθησα. Πακέτο με τη φάτσα του. Φαντάσου να σε ξυπνάει αυτός και να σου λεει καλημέρα ... Πολύ περισσότερο να σου κανει τα όσα μας διηγήθηκε.

Και νάσου πάλι εδώ. Πάντα το έλεγα πως, ότι τρώει σφαλιάρα και κουρνιάζει στο κουτάκι των «προς λήθη» ... σκάει μύτη.

Ε και τώρα όσο νάναι… κι εδώ δεν έχουν εξαλειφθεί αυτά ακόμα. Ξέρεις, εδώ είναι τόπος μυστηρίου. Υποδέχεται ότι δεν χωράει στη δίπλα πόλη. Όλα γίνονται. Δεν έχουν ιερό και όσιο. Έτσι έχουν μάθει. Προσαρμόζονται. Ειχε δίκιο ο Λιγδιάρης. Λουκούμι πολλά από αυτά. Και τιμές ευκαιρίας. Οχι βέβαια όλοι. Αλλάζουν. Αλλά ... ότι θες μπορείς να βρεις ακόμα.

Προστατεύονται. Ε.Ε. Προσοχή μη γίνει καμιά στραβή μαζί τους.

Εργάτες γής, μεταπράτες, κλεπταποδόχοι, μικροεπιχειρηματίες, νταβατζήδες, νονοί, όπλα, ναρκωτικά, κινητά, οικογενειάρχες, χορευτές, τραγουδιστάδες. Και ότι βγάζουν το χαλάνε οι κερατάδες. Και όταν θέλουν τα λεφτά τα βρίσκουν.

Ντοκυμαντέρ. Το πέτυχα. Ευτυχώς. Ας το δω. Εξαιρετικό. Να μάθω γι αυτούς. Ύμνος στην ιδιαιτερότητα. Η αλαζονεία της Δύσης απέναντί τους. Διατήρηση. Ενσωμάτωση. Πάντα έξω από τις πόλεις. Και προσδοκία. Για το κάτι τι .. το άλλο.

Η κούραση της περιφερόμενης νησίδας.

Τα δεδομένα για μας, στον πάγκο της «εδώ και τώρα διαπραγμάτευσης» γι’ αυτούς.

Η διαφορετικότητα των πολιτισμών.

Παζάρι σιδερικών, παροχών, πολιτικών, ανθρώπων.

Μη στενοχωριέστε για τη μιζέρια τους. Δεν τη νοιώθουν. Ολοι τουλάχιστον.

Πάντα σταλμένοι από τους ΟΤΑ κάπου εκεί πιο έξω, για προστασία της οικιστικής συνοχής. Απαγορευμένη περιοχή. Αδρανούσα περιοχή.

Θα φύγουν. Θα πάνε στον νέο οικισμό.

Μόνο γι αυτόύς. Κατόρθωμα. Εγινε τελικά. Οντως αξίζει ένα μπραβο. Εγινε.

Αποκατάσταση ζημιών στον παλιό τους χώρο. Σεβασμός. Συμφώνησαν. Αλλά δεν θα ξαναγυρίσουν. Μια χαρά θα είναι. Ούτε κρύο ούτε ζέστη γι αυτούς. Συνηθισμένοι εξ’ άλλου. Έτσι έμαθαν έτσι ξέρουν. Το τέλος του αίσχους.

Οι πόρτες του οικισμού κλειστές. Οι αρμόδιοι διαφώνησαν σε λεπτομέρειες. Ντου και όλοι μέσα. Τα φωτάκια ανάβουν στα πρώτα σπίτια. Νυχτώνει. Σε σπίτια. Ησυχία. Τα πρώτα ρούχα απλώνονται.

Καθαρισμός του παλιού τους χώρου, μόνο από αυτούς. Οι δικοί μας λιποθυμούν.

Οι περιγραφές δεν φτάνουν. Τα λάστιχα των bobcats τρυπάνε το ένα μετά το άλλο. Στο τσακ, ένα από αυτά γλύτωσε την ανατροπή. Αέρας. Δεν έχει ξαναγίνει. Εμετός. Ψοφίμια. Διάλυση. Μέρα νύχτα δουλειά. Προσοχή στα φίδια, στα μεγάλα ποντίκια, τα γυμνά καλώδια, τα φρεάτια. Ποτέ οδήγηση κοντα στο πεζοδρόμιο, οι σχάρες λείπουν. Το νερό απ’ τις πρόχειρες δεξαμενές μή πέσει πάνω σου. Ο προηγούμενος ζήτησε άδεια και πήγε ν’ αλλάξει ρούχα. Πόσιμο ήταν βέβαια.

Με δέος φέυγουν οι κάβοι που ειχαν βάλει, κάθετα στο δρόμο, για ανάσχεση κυκλοφορίας. Για να μη τρέχουν με τ' αγροτικά μές τον δικό τους χώρο. Ωπ, νατη και έξοδος διαφυγής, μέσα από μεγάλες καλαμιές. Αλλά ούτε τάνκ δεν μπορεί να περάσει από εκεί – που λέει ο λόγος -. Πως περνάγαν οι άνθρωποι και τα αγροτικά, όταν έκανε ντού η ΟΠΚΕ ? Ελα ντε ... Μόνο αυτοί ξέρουν.

Ο παράδεισος της ιδιαιτερότητας αποκαλύπτει την υποδομή της δυστυχίας.

.... Εχουν δίκιο τελικά που λένε ότι .. εκεί έξω είναι διαφορετικά. Δεν είναι απλά. Σε βομβαρδίζουν διαφορετικά. Νοιώθεις την ερημιά του γραφείου και της κλειδωμένης σκέψης. Ευτυχώς, όλο και κάτι έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Αυτές τις γαμωγέφυρες ανάμεσα στο χαρτί, τις συσκέψεις και το εκεί έξω. Που αγγίζεις και σε αγγίζει. Το πιάνεις. Και σε πιάνει. Και σου λέει, δώσμου το κινητό σου, θα με χρειαστείς. ...

Ενοχή. Έφυγαν απ’ τον κόσμο τους. Καταστράφηκε ένα κομμάτι της ιστορίας. Κάποιοι άντρες λείπουν ακόμα για δουλειές. Τα γυναικόπαιδα έμειναν πίσω. Πρέπει να βρθεί μέσο. Η μία οικογένεια δεν βοηθάει την άλλη.

Θέλουν να φύγουν. Δεν είναι το πρέπει. Θέλουν. Να προλάβουν τις βροχές. Θ’ αρχίσουν πάλι οι αρώστειες. Τα νερά θα μπαίνουν πάλι στις παράγκες. Και θα βρωμάνε. Όλοι θέλουν να φύγουν. Και ας αλλάξουν. Και ας μην γίνονται παραμύθι ελευθερίας.

Δεν συνηθίσατε ?

Ναι. Μόνο που τώρα βλέπουμε πως υπάρχετε εσείς.

Και τα δικά σας τα παιδιά δεν βρέχονται. Και δεν κρυώνουν. Και ξέρετε ποιο σας μένει και πιο όχι. …. Κρυώνουμε όσο κι εσείς, απλά αντέχουμε λίγο παραπάνω. Και την αντέχουμε την μπόχα. Αλλά μας βρωμάει όσο και σε σας. Δεν έχουμε άλλες μύτες από εσάς. Έχουμε άλλες αντοχές.

Κατάλαβες κύριε με την ωραία μπουφανιά και το σενιο κουστουμάκι που σε ειδα χθες… πως σε είπαν το ονοματάκι σου ? ….

Απολύτως (περισσότερο απ’ ότι νομίζεις).

Πιο πέρα, ένας μπόμπιρας βουτάει τη μπάλλα και τρέχει. Το φορτηγό κάνει όπισθεν. Ο σεκιουριτάς που βρίσκεται κοντά, τρέχει και τον μαζεύει. Τη γλύτωσε. Η μάνα του μόνο που δεν κλαίει. Κάποιοι άλλοι σκάνε στα γέλια. Ρουτίνα. ….. Τον αρπάζει και του χώνει μερικές. Και μετά τον αμολάει. Χαμογελώντας.

Και ο δικός σου, ορμάει πάλι ακάθεκτος στην περιπέτεια. Βούρ για το κολατσιό που μοιράζεται πιο κάτω. Έχει και γλυκά. Ο σεκιουριτάς, τον έχει πάρει από φόβο και ... εκεί ... από δίπλα. Ο οδηγός του φορτηγού κατεβάζει αγίους περιλουσμένους με όχι καλά λόγια. Ουρλιαχτά του head των operations από το cb. Nα προσέχουν στις όπισθεν. Πάντα με το μάτι. Δεύτερο άτομο. Ποτέ με καθρέφτη. Δεν φαίνονται οι μπόμπιρες.

Δεν υπάρχει μανουαλ σε αυτά. Ούτε previous experience. Για μας δηλαδή. Γι αυτούς, το previous και το today δεν απέχει πολύ. Για το αυριο, λέμε πως δεν τους νοιάζει. Ετσι ερμηνεύουμε.

Ο μπόμπιρας λοιπον, ο μαχητής των δρόμων και της μπαλας, … Έχει μάθει από μωρό μέσα στους δρόμους που τρέχουν μηχανές κάθε λογής και ζώα. Και φίδια. Και με γυμνά καλώδια. Και με βροχή. Και γυμνός....

Μόνο που έχει μάθει, … όσα μπορεί να μάθει ένα μωρό. Και να αντέχει όσα μπορεί ν’ αντέξει ένα μωρό, ένας πιτσιρικάς.

Το παραπέρα, σημαίνει τέλος ζωής. Μωρού. Μπόμπιρα. Πιτσιρικά. Οχι πάντα καταγραφόμενη. Το έχει συνηθίσει. Με τα όρια ενός πιτσιρικά στον κόσμο των μηχανών. Και των φιδιών. Και της βροχής.

Τα αγαπούν. Τα νοικιάζουν. Τα πουλάνε στη νέα οικογένεια. Και όμως θέλουν να φύγουν. Θέλουν σχολείο.

Γιατί ξέρουν. Μας έχουν γύρω τους. Εμείς μάλλον δεν ξέρουμε ακόμα πως, ακόμα και οι διαφορετικοί ... συγκρίνουν.

Δεν έχει ταινία. Δεν έχει τραγούδι για το χάσιμο του ατόφιου και πρωτογενούς. Δεν έχει εικόνες άγριας ρομαντικής νύχτας με πανέμορφες τσιγγανοπούλες γύρω απ’.τη φωτιά, στον τελευταίο χορό τους. Δεν έχει θρήνο για την ενσωμάτωση στον πολιτισμό της δύσης.

Έχει την αποκάλυψη της δυστυχίας στους καιρούς της αθωότητας.

Και στα δύο χιλιόμετρα πιο πέρα, ανάβουν τα φώτα. Χωρίς ποντίκια και φίδια. Με νιπτήρες και ντουαλέτες. Ισως μετά γίνει και ιατρείο. Ισως και σχολείο, κάποιο πειραματικό, κάτι ... Μπορεί. Ετσι δεν λέμε ;

Τέλος.

α ναι .. και σύντροφοι συναγωνιστές της συμπολίτευσης, της αντιπολίτευσης, του εναλλακτικού οράματος και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, της νέας αυτονομίας κλπ, να ξυπνάμε και λίγο νωρίς το πρωϊ ε ? Και δεν βλάπτει και καμμια βολτούλα πιό έξω ε ? Σας την φόρεσαν κανονικότατα οι δεξιοί γιατί έφτιαξαν τα σπιτάκια επιτέλους.

Και σκασίλα μου αν μερικοί διαφωνούσατε με το όλο κόνσεπτ και αν καταγγείλατε τα αδιέξοδα στη λειτουργία του νέου οικισμού, και σκασίλα μου αν συζητούσατε το όλο θέμα με σφηνάκια χθες, αλλα οταν βρέχει ο κόσμος θέλει στέγη που να μη μπάζει γιατι παιδική πνευμονία = κακό = bad thnig και τα ποντίκια και τα φίδια επίσης κακό = bad thing. Εξ ορισμού. Να το αναλύσουμε, ναι οκ, αλλά αφού συμφωνήσουημε στο τζίζ κακό.

Και η εν λόγω κοινωνική ομάδα δεν έκανε ντου στα εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τα αδιέξοδα πολιτικής, αλλά επειδή ήθελε να πάει στα σπιτάκια τα καινούργια έτσι ? Και αμα φορτώσει το αγροτικό με το βιός του, κάπου πρέπει να το ξεφορτώσει ε ? sounds logical ε ? ειχε και τον χαβαλέ του το θέμα. Κακιούλες.

Αny way dearests, εγώ πάντα θα σας αγαπάω με τη μισή ψυχή μου. Η άλλη μισή θα βρίσκεται στο τώρα. Ναι ? Και θα σας πάρω και παπουτσάκια και φορμίτσες. Μη μου λερώνεστε, όποτε .. και αν .... Και ξυπνητήρια. Αυτά ειδικά... με το κουδούνισμα το σπαστικό.

Πολύ αργά για προστασία.

1. Η αρχή της ιστοριούλας, στο τέλος της εποχής.

Ηταν διακοπές πριν την οριστική μας διάλυση. Σταδιακά, οι μέρες της αθωότητας έπαιρναν το τέλος τους. Μ' εκείνη τη γλυκειά κούραση ν' αναζητά κάτι που το ονόμαζαν "συνέχεια", που έμοιαζε άγνωστο, αλλά κυρίευε σιγά - σιγά τις προσδοκίες μας.

Πάντως, ακόμα αγαπιόμασταν πολύ. Παρέα μεγάλη, ποτέ σταθερή στη σύνθεσή της. Με τα μοιράσματα της αγωνίας, του έρωτα, της πλάκας, της γκάφας, τής κάθε δύσκολης και εύκολης νύχτας.

Και πάντα φιλοξενουμενοι. Σε αυτή τη γλυκεία αθωότητα. Εκείνη την αθωότητα, που όσο και αν πολλές φορές την απειλούσαν τα μεταξύ μας πάθη, τελικά κέρδιζε δίχως ν' αφήνει αμυχές. Η τουλάχιστον όχι μεγάλες. Με αυτήν την πολύ προσωπική αγάπη να γράφει πάντα, σε όλα, την τελευταία λέξη.

Τα λέγαμε λοιπόν όλα. Τουλάχιστον όλα εκείνα που νοιώθαμε σαν ζωτικά μας. Και γι' αυτό, στις συναντήσεις μας μετά, ακόμα και πολύ μετά, νοιώθαμε και νοιώθουμε πως όλα είναι όπως τότε. Και με την αγάπη και εμπιστοσύνη να κυριαρχεί ακόμα.

(Και εδώ που τα λέμε, πολλές φορές μας μπλοκάρει στο να προσαρμοστούμε. Αμα έχεις μάθει να παιζεις με κάποιους κώδικες στη ζωή σου, σε σχέση με τους άλλους, άντε μετά να βγαίνεις στον κόσμο των συσχετισμών και να εξηγείς... Δεν είναι δύσκολο. Μιά χαρά τον παίζουμε τον εν λόγω κόσμο. Απλά λίγο βαρετό μερικές φορές). Αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα.

2. Η αμηχανία του χωρισμού.

Είμαστε στο μπαράκι, πάντα στην μπάρα, εννοείται. Τουλάχιστον 10 απο εμάς, η πιο στενή παρέα. Ηρθε και μας βρήκε. Ειχε χαθεί για λίγο το τελευταίο διάστημα. Ολο και κάτι φανταζόμαστε, όλο και κανένα πείραγμα στο τηλέφωνο. Οι γνωστές κατσάδες, του "πόσο αλήτες είμαστε και δεν αφήνουμε άνθρωπο ν' αγιάσει στη ζωή του". Χαρά μεγάλη που την ξαναείδαμε.

Η ζωή της είχε αρχίσει να μπαινει σε αλλαγές. Μεγάλες. Αγνώριστες για εμάς. Σαν να προεξοφλούσε τον "έξω κόσμο" στον οποίο ετοιμαζόμαστε να μπούμε. Μη ξεχνάμε. Για εμάς, το "εγώ" και το "εμείς" δεν είχαν χωριστεί εντελώς. το περιμένα με δηλαδή, αλλά ηταν ακόμα άπιαστη πραγματικότητα.

Μας τα είπε όλα. Με γέλιο με ερωτήσεις, με αγκαλιές, με διευκρινήσεις, με πειράγματα, με ευχές, με κουτσομπολιά για το πως και τι ... "Εκεί καθήκια να μένετε με την περιέργεια". Και μετά πλήρης ανάλυση με χαρτί και καλαμάρι.


Ανατροπές σε όλα. Σε όλα όμως. Μετά από λήψη αποφάσεων, βασισμένων σε λογικές παραδοχές.

- Αφού είναι έτσι, θα κάνω αυτό, ............. μετά από αυτό θα κάνω το άλλο, ........... θα κερδίσω το τάδε, .............θα συνεχίσω στο παραδίπλα, ................ θα είμαι καλά, .... "


Ορίζοντας τουλάχιστον 5 χρόνων στην αρχή και μετά θα έβλεπε. Και όχι μόνο συναισθηματικά. Σε κάθε τομέα της ζωής, που μπορούσαμε τότε να φανταστούμε.

Δεν είμαστε βέβαια οι καλύτεροι σύμβουλοι για κάτι που δεν γνωρίζαμε. Αλλά καταλήξαμε στα ...

"μπράβο, μαζί σου, καλά έκανες, μιά χαρά όλα".

Και στις ερωτήσεις, τις γνωστές, που έπονται των αποφάσεων, αλλά διακρίνεις την αγωνία στα μάτια του άλλου όταν ρωτάει, απαντούσαμε πάντα θετικά.

"Μιά χαρά,

"ναι θα το αντιμετωπίσεις αυτό και το άλλο",

"μη σε απασχολεί,

"δύναμη, θα είσαι ο εαυτός σου ...."

Τα γνωστά.... Εφυγε νωρίτερα. Μείναμε μόνοι. Επεσε σιγή.

"Μα πως είναι δυνατόν"

¨Δενθα της κάτσει καλά".

Περίεργο το ένα, προβληματικό το άλλο, μας ξένιζε το τρίτο,


"Γιατί δεν της είπαμε τίποτα" ?"

"Μα τι να της πούμε, το έχει αποφασίσει"


¨Μη νομίσει πως θέλουμε να την εμποδίσουμε"


"Μήπως νομίζει πως παίζει κάτι ανταγωνιστικό, ψιλογκομενικό, ...."

Οχι, σε τέτοια θέματα κρίσιμα θέλει προσοχή .... Μήπως νομίσει πως ... Μήπως θεωρήσει πως .... Μήπως συσχετίσει το ένα με το άλλο ... Μήπως το πάρει σαν ανταγωνισμό ... Μήπως ...


Και ένα τεράστιο "μήπως" καθόρισε τη σιωπή. Μη τύχει και παρεξηγηθούμε. Φίλοι αγαπημένοι είμαστε. Οχι τροχοπέδη στη ζωή των ανθρώπων μας. Εξ' άλλου αν γινόταν κάτι θα είμαστε εκεί. Για οτιδήποτε.

3. Η επιστροφή και οι εξηγήσεις.

Εξαφανίστηκε. Το επέβαλαν οι μεγάλες αλλαγές και η αναγκαία αλληλουχία των αποφάσεων προς την ευτυχία της. Που και που μαθαίναμε νέα. Οκ. Ολα καλα. Κατά τα γνωστά. Εξ' άλλου. Πέρασε καιρός. Πολύς.


Τα καταφέραμε και μαζευόμαστε. Μια φορά τον χρόνο. Οχι μόνο οι 10 - 15. Ολη η "φουρνιά". Και όλα ήταν σαν να μην ειχαν αλλάξει όπως είπαμε. Μόνο η δική μας σχολή είχε μάλλον αυτό το προνόμιο.


Κάπου, ναι, την ειχαμε ξεχάσει. Οχι "κάπου" δηλ... Την είχαμε ξεχάσει. Ωσπου ήρθε. Ξαφνικά. Τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένη. Κουρασμένη αλλα ζωντανή. Χαρά μεγάλη. Ενθουσιασμός.... Τα είπαμε. το παρελθόν ξαναχτύπησε. Πάλι καθήκια, πάλι αλήτες, πάλι κουτσομπόληδες, πάλι αγκαλιές.

Τίποτα δεν της ειχε πάει καλά. Μα τίποτα. Από την αρχή σχεδόν. Όλα χάλια. Από επιλογές, μέχρι συσχετισμούς για τα επόμενα βήματα .... Ολα όμως. Και ζόρια. Εντονα όμως. Στα όρια του τραγικού. Και όχι από κάτι εξωγενές, αλλά εξαιτίας της αρχικής της επιλογής.

Αλλά ηταν εκεί μαζί μας. Ηταν καλά, ήρθε να βρει, όχι τόσο το παρελθόν της γενικά, αλλά τους φίλους της, τις φίλες της, που την αγαπούσαν τόσο και μοιραζόντουσαν τα πάντα μαζί της. Στενοχώρια

"Κρίμα"

"Βέβαια το ειχαμε σκεφτεί"

"Δεν σου πήγαινε το ένα, δεν σου πήγαινε το άλλο"

"Δεν ηταν για σενα"

"Και που λες τότε που μας είπες για το ταδε θέμα σκεφτήκαμε ότι... "

"Εγώ τους το είχα πει ότι θα καταστραφείς"

και όλα τα σχετικά.


"Γιατί ???? Γιατί ????? Δεν μου είπατε τίποτα ?????"


"Μήπως το ένα, μήπως το άλλο",

"μήπως το πάρεις διαφορετικά",

"λεπτά και σημαντικά θέματα είναι αυτά",

"μήπως κάναμε λάθος εκτιμήσεις",

"ο ενθουσιασμός,τα επιχειρήματα από μέρους σου ...."

- "Και δεν ειχατε καταλάβει πως εκτός από τον ενθουσιασμό, ήθελα να μοιραστώ και την προστασία σας" ? Ακόμα και αν παρεξηγούσα οτιδήποτε. Ακόμα και αν ενα "μηπως" είχε νόημα για μένα. Θα ήταν καλύτερο από το μηδέν.

....Γιατί ήθελα την άλλη πλευρά. Ηθελα το "πρόσεξε" από εσας. Δεν ξέρω αν θα έκανα πίσω, αλλά τουλάχιστον κάποιοι θα μου ειχαν πει κάτι. Τώρα τα ανακάλυψα όλα μόνη μου. Και πόνεσα. Ημουν κι εγώ απόλυτη. Κι εσεις δεν ξέρατε να εκφράζετε τα κρίσιμα..."

4. Βέβαια,

... τότε απλά... δεν ξέραμε. Πως να φερθούμε σε ένα όχι που μας τσιμπούσε μέσα μας και αφορούσε οχι εμάς, αλλά κάποιον άλλον. Και για καταστάσεις στις οποίες δεν είχαμε εμπειρία.

Είναι φορές στη ζωή μας, που οι άλλοι αναζητούν από εμας, σημάδια για το αντίθετο απ' ότι κάνουν.

Κι εμείς, ενώ ακούμε τα καμπανάκια να χτυπούν, κλείνουμε τις πόρτες ... μήπως και ότι πούμε εκληφθεί διαφορετικά, στα πλαίσια μίας διακριτικότητας. Ισως για να γίνουμε αρεστοί. Ισως γιατί δεν ξέρουμε πως να διαχειριζόμαστε τις αμφιβολίες μας για τους άλλους, ενώ μας το ζητούν με τον τρόπο τους.

Και πραγματικά είναι λεπτό το όριο. Της ευθύνης που παίρνουμε απέναντι στη ζωή άλλων, δικών μας ανθρώπων με τα ναι και με τα όχι μας.

Ενοχες σκέψεις 2 - Αποδράσεις.

Αρχίζω να στενοχωριέμαι. Σε πληγώνω. Σε έκανα να φταις για τα πεσίματα και τα νοσοκομεία της προηγούμενης ιστοριούλας. Το ξέρω πως έκλαψες όταν τη μυρίστηκες εκεί να χαζεύει μέσα στο πλήθος. Στο πεζοδρόμιο. Αναζητούσε εκείνα τα πλάσματα που όλοι ψάχνουν, αλλά δεν τα έχουν ξαναδεί.

Κάποια σχεδόν αόρατα, που σου ψιθυρίζουν «ποτέ δεν θα μ’ αγγίξεις» …

Κάποια άλλα, αόρατα κι αυτά, που όμως απλώνουν χέρια, φυσούν αναπνοές … να σαν κάτι αυτό που λένε πράξη, ύλη.


Αλλά σε ερέθισε και τόσο… Έγινες ένα από αυτά τα πλάσματα, τα δεύτερα. Ίσως και να βιάστηκες, Συμβαίνει. Αν γινόσουν ένα απ' τα πρώτα, ... κανείς δεν ξέρει. Ίσως να στεκόσουν απέναντι και να ερχόταν να σε βρει. Εκείνη, σε αυτά τα πρακτικά, είναι πιο επιδέξια από σένα.

Και όχι μόνο αυτό ...

Ίσως και να έτρεξε στην αγκαλιά σου. Και να σου είπε ... "πάρε με μαζί όπου πας".

Κι εσύ, άλλο που δεν ήθελες. Την πήρες. Με μία εκχώρηση που ποτέ δεν θα μάθουμε αν ήταν ατόφια ή όχι. Της τα ξεκαθάρισες μάλιστα τα πράγματα, λέει. Από την αρχή. Πως δεν τα καταφέρνεις στα περίεργα και στους βρεγμένους δρόμους, πως οι άλλοι …. Έκανες το deal μια χαρά.


Και με όλα αυτά …εσύ, .....ξεπροβάλεις ειρωνικά, σαρκαστικά και μου γυρνάς το κατηγορητήριο πίσω.

Το κοιτάζω και το έχεις αλλάξει.

Το έκανες περγαμηνή.

Και θα υποκλιθώ μπροστά σου, καθώς λες μ’ εκείνο τον τόνο που σκοτώνει πως ... Σε θέλουν ....έτσι όπως είσαι. Αν είναι οι άνθρωποι να βρούν το όνειρο, περνάνε μέσα από λαβύρινθους γεμάτους τέρατα. Και νεράϊδες.

Σαν τις κοινωνίες που βγαίνουν έξω στη φωτιά. Ενώ, εκεί στο βάθος βλέπουν το απειλητικό μαύρο. Σαν τον ερωτευμένο που βουτάει. Εκεί που η λογική και τα όποια δεδομένα του φωνάζουν «μη».

Οκ. Υποκλίνομαι. Είσαι αστέρι. Έτσι .... εκεί. Να επιμένεις …..Χωρίς το επόμενο βήμα, χωρίς να σου καίγεται δεκάρα για τον πόνο, το ποιος θα μαγειρέψει, πως θα πληρωθεί για να πάει σούπερ μάρκετ, τέτοια. Και για να παίρνει ταξί όταν φοβάται να τον πας βόλτα.

Μας έχεις χαρίσει τις ζωτικές αλήθειες και τα ζωτικά ψέμματα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Το ξέρεις. Είσαι ένοχη για τόσους πόνους και τόσα δεινά, σαν μας αφήνεις στα κρύα του λουτρού … Και για κάθε όμορφο και ωραίο. Και ξέρω επίσης. πως χωρίς και αυτά, ούτε εσύ, ούτε εγώ υπάρχουμε.

Μη σου πω ότι σε παράγει ύλη…. Ανθρώπινο μυαλό. Αλλά εντάξει, μη φωνάζεις. Δεν θέλεις να το ακούς αυτό. Οκ. Ούτε και μένα μ’ ενδιαφέρει τίνος γέννημα είσαι εσύ, αλλά ξέρω πως υπάρχουν αυτά τα πέρα απο σένα.

Άρα, τέλος δίκης. Απόφαση Αθώωσης. . Τέρας και νεραϊδα. Λοιπόν, επειδή είσαι μέρος της ζωής. Και να προσέχεις άλλη φορά να μη γλιστράς. Θα σε ξαναχρειαστώ. Να σε δικάσω κατά τα γνωστά. Εντάξει ?




Μείνε λίγο. Έτσι κι αλλιώς θα σε ξαναφέρουν.

Τελικά ξέρεις τι κατάλαβα, ???? πως το παιχνίδι το ορίζεις εσυ. Γιατί – ξέχασα να σου πω – πως έχεις και αυτή τη μαγική ιδιότητα.

Να τρυπώνεις στα ουράνια και στα γήινα, στα όνειρα και τα υλικά, με μεγάλη μαεστρία. Άρα, είσαι και τα δύο η τουλάχιστον κάτι απ’ τα δύο.

Δεν μπορεί κανείς να σε σπάσει στη μέση….. Δυστυχώς.


Λοιπόν άκου τώρα όμως να σου πω κάτι. Πως θα παίξουμε μαζί.

Κι εγώ έτσι τα βιώνω. Άρα σε ξέρω. Με οράματα, με ποίηση, με παραμύθια, με διαπιστώσεις, φταίχτες, οράματα και προσδοκίες. Με φαντασία. Με ερμηνείες. Για τα αίτια, τα αποτελέσματα, τις άλλες κοινωνίες, τις άλλες εποχές στις σχέσεις, στα ταξίδια και τους άλλους ανθρώπους. Για αυτά που θα έρθουν, θα γίνουν, άσχετα από ποιον και πως.

Όμως.

Οταν, εκεί κάτω, εκεί στη γή εννοώ, γίνονται τόσα πολλά, που εσύ δεν τα διακρίνεις πλέον, ή θα έχεις καταπιαστεί με άλλα παιχνίδια,

και όταν εδώ ψηλά, στους κόσμους σου, αρχίζει αυτό το μοναχικό κρύο,

τότε εγώ θα κάνω τα ταξιδάκια μου προς τα κάτω. θα μένω και λίγο παραπάνω αν δεν σε πειράζει. Εξ άλλου, είναι το άλλο αδιαίρετο του ουρανού σου. Μη πας να μου τα ξεχωρίσεις. Βάλε το μαχαίρι μέσα. Θα πας για κακούργημα.


Θα σε παίξω με βάση τον εξής κανόνα. Να δεις τι ψυχάρα είμαι. Για να ξέρεις πως θα ελιχθείς απέναντί μου.

Όπως λέει κι ο Λιβιεράτος, όταν ξεφεύγεις από τον υποκειμενικό σου κόσμο, τότε καλείσαι να αναμετρηθείς με τα φαντάσματα. Όπως τα νοιώθει ο καθένας. Τους φίλους τους χαμένους, τους έρωτες που έφυγαν και θα έρθουν, τον κόσμο που στις μικρές και μεγάλες του αποστάσεις.

Τα φαντάσματα της, η πραγματικότητα τα λέει και όνειρα.

Και τα όνειρα, την πραγματικότητα, φάντασμα την λένε.

Αλλά είπαμε. Αναμετρήσεις. Εντάξει ? Όχι κοροϊδίες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και αυτή τη βασική αναμέτρηση του "θέλω", του δικού μου και των άλλων. Των υπερβάσεων και των ορίων. Των αυτοκτονιών και των γεννήσεων όταν φεύγεις από το δικό σου "ενα". Κατάλαβες ? Οταν συμμετέχουν και οι άλλοι.

Ξέρω είναι δύσκολο. Πολλοί ρόλοι σε πολλές σκηνές. Δεν πειράζει. Συνήθεια είναι. Έχεις και μνήμη και εμπειρία και γνώση άπειρη. Τόσους αιώνες τώρα .... όλη η ανθρωπότητα για σένα δούλευε. Φτάνει και περισσεύει. Έτσι ?


Παίζουμε λοιπόν ?

Διαλέγεις εσύ πρώτος και ώρα και καιρούς. Μέρα, νύχτα, σκοτάδι, φως, γκρίζο, βροχή, ομίχλη, ήλιο. Αντε … ποιος τη χάρη σου. Έχεις και το ατού των παραμορφώσεων. Σε βλέπω να κερδίζεις.

Αλλά … την έβαψες. Μη χαίρεσαι !!!!

Σιγά μη κάτσω να μου πεις πως έχασα. Έτσι κι αλλιώς, όταν μου ανακοινώσεις το αποτέλεσμα, δεν θα με νοιάζει τίποτε πλέον, παρά μόνο οι όποιες επεκτάσεις μου έχουν μείνει πίσω.

Να τις προσέχεις. Θα τις έχω εκπαιδεύσει καλά. Θα τις έχω μάθει και τα κρυφά σου κόλπα. Και θα σου την έχουν στημένη.

Και θα σου την έχω φέρει κανονικότα, γιατί πλέον εσύ δεν θα μπορείς να με ορίσεις. Εδώ δεν
τα κατάφεραν επί αιώνες οι θρησκείες και οι επιστήμες. Εσύ δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Δεν μου συγκεντρώνεσαι επαρκώς.

Όσο για μένα, θα τα βλέπω όλα, μα όλα. Και θα μαρτυράω την κάθε σου κίνηση. Θα σε προβλέπω. Θα είμαι η αόρατη τρικλοποδιά σου. Έτσι. Για να φοβάσαι. Σε εγρήγορση. Να μου ανανεώνεσαι. Να μου είσαι σε φόρμα …

Μήπως και βάλεις μυαλό.

Δεν θα βάλεις δηλαδή. Δεν ξέρω αν θέλω να βάλεις. Αλλά φαντάζομαι πως μέχρι τότε, θα με έχεις ταλαιπωρήσει αρκετά. Και θα θέλω να σε εκνευρίσω κι εγώ. Με το ίδιο σου το νόμισμα. Να μη μπορείς να με ξεχωρίσεις από το άπειρο…. Θα σε έχω μπερδέψει. Να δεις τη γλύκα. Οκ ?

Στο καλό τώρα. Και προσοχή στους δρόμους όταν βρέχει. Πάρε και κανένα παπούτσι της προκοπής ε ? Εκπτώσεις έρχονται. Νουμεράκι θα βρείς.