Προσπέραση των 20 λεπτών.

Το βίντεο ήταν συγκλονιστικό. Από το Ισραήλ.

Ένας μοτοσικλετιστής, μπερδεύεται ανάμεσα σε ένα φορτηγό και ένα αυτοκίνητο .. πέφτει. Μένει ακίνητος. Πεσμένος καταμεσής στον δρόμο, και η μηχανή του πεσμένη λίγο παραπέρα. Κόμβος, πολυσύχναστος. Η κίνηση συνεχίζεται. Τον προσπερνούν. Δεν σταματά κανείς. Για είκοσι ολόκληρα λεπτά. Μέχρις ότου, δύο άλλοι μοτοσικλετιστές σταμάτησαν και πήγαν να βοηθήσουν. Βέβαια είχε πεθάνει.

Για είκοσι ολόκληρα λεπτά. Σε ένα κράτος, που ασχέτως της σκληρότητας που επιδεικνύει στους «άλλους», τουλάχιστον στο εσωτερικό του, έχει δημιουργήσει, - αναγκαστικά - αυξημένο αίσθημα συλλογικότητας … Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, τίποτα δεν είναι ικανό να σταματήσει την κίνηση … Το να κοιτάμε μόνο προς τα εκεί που σχεδιάσαμε να πάμε. Σε μία αδίστακτη βιασύνη.

Δεν με απασχολεί η προσέγγιση του «έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας», «φτού μας», και άλλες σχετικές ηθικές αναζητήσεις. Τη συλλογική ανθρωπιά μας, την έχουμε χάσει έτσι κι αλλιώς. Το τραγικό στην όλη ιστορία, είναι το γεγονός πως, αυτοί οι «ασυνείδητοι» οδηγοί, που αδίστακτα έκαναν ελιγμούς προσπέρασης του πεσμένου μοτοσικλετιστή, σίγουρα θα ήταν τόσο καλοί άνθρωποι.

Θα σοκαρίστηκαν στο θέαμα. Θα το συζήτησαν μόλις πήγαν σπίτι. Θα σπαράξει η καρδιά τους όταν το σκυλάκι του γείτονα αρρωστήσει. Θα δώσουν τον οβολό τους στον έρανο της γειτονίας. Ίσως και να διευκολύνουν σε μία δύσκολη στιγμή τον γείτονα, ή τον άγνωστο.

Αρκεί όμως να μη βρεθεί ώς έμψυχο εμπόδιο στον δρόμο του προορισμού. Να μην ταράξει τη διατεταγμένη κυκλοφορία, να μην μπει φραγμός στις όποιες προσπεράσεις. Των είκοσι λεπτών. Κατακερματισμός των αξιών, της ηθικής, των ξεχωριστών πράξεων. Ανάλογα με το «πόσο μας παίρνει».

Και τα αποθέματα των άλλοθι μας, περιμένουν, άμεσα διαθέσιμα σε πρώτη ζήτηση…