9/27/2008

Προσπέραση των 20 λεπτών.


Το βίντεο ήταν συγκλονιστικό. Από το Ισραήλ.

Ένας μοτοσικλετιστής, μπερδεύεται ανάμεσα σε ένα φορτηγό και ένα αυτοκίνητο .. πέφτει. Μένει ακίνητος. Πεσμένος καταμεσής στον δρόμο, και η μηχανή του πεσμένη λίγο παραπέρα. Κόμβος, πολυσύχναστος. Η κίνηση συνεχίζεται. Τον προσπερνούν. Δεν σταματά κανείς. Για είκοσι ολόκληρα λεπτά. Μέχρις ότου, δύο άλλοι μοτοσικλετιστές σταμάτησαν και πήγαν να βοηθήσουν. Βέβαια είχε πεθάνει.

Για είκοσι ολόκληρα λεπτά. Σε ένα κράτος, που ασχέτως της σκληρότητας που επιδεικνύει στους «άλλους», τουλάχιστον στο εσωτερικό του, έχει δημιουργήσει, - αναγκαστικά - αυξημένο αίσθημα συλλογικότητας … Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, τίποτα δεν είναι ικανό να σταματήσει την κίνηση … Το να κοιτάμε μόνο προς τα εκεί που σχεδιάσαμε να πάμε. Σε μία αδίστακτη βιασύνη.

Δεν με απασχολεί η προσέγγιση του «έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας», «φτού μας», και άλλες σχετικές ηθικές αναζητήσεις. Τη συλλογική ανθρωπιά μας, την έχουμε χάσει έτσι κι αλλιώς. Το τραγικό στην όλη ιστορία, είναι το γεγονός πως, αυτοί οι «ασυνείδητοι» οδηγοί, που αδίστακτα έκαναν ελιγμούς προσπέρασης του πεσμένου μοτοσικλετιστή, σίγουρα θα ήταν τόσο καλοί άνθρωποι.

Θα σοκαρίστηκαν στο θέαμα. Θα το συζήτησαν μόλις πήγαν σπίτι. Θα σπαράξει η καρδιά τους όταν το σκυλάκι του γείτονα αρρωστήσει. Θα δώσουν τον οβολό τους στον έρανο της γειτονίας. Ίσως και να διευκολύνουν σε μία δύσκολη στιγμή τον γείτονα, ή τον άγνωστο.

Αρκεί όμως να μη βρεθεί ώς έμψυχο εμπόδιο στον δρόμο του προορισμού. Να μην ταράξει τη διατεταγμένη κυκλοφορία, να μην μπει φραγμός στις όποιες προσπεράσεις. Των είκοσι λεπτών. Κατακερματισμός των αξιών, της ηθικής, των ξεχωριστών πράξεων. Ανάλογα με το «πόσο μας παίρνει».

Και τα αποθέματα των άλλοθι μας, περιμένουν, άμεσα διαθέσιμα σε πρώτη ζήτηση…

Διαδρομές περιορισμένες

Διαδρομές περιορισμένες. - 19 Μαΐου 2007.

Κάπου είχα διαβάσει γι αυτήν.. Και για τις διαδρομές που έκανε στο Παρίσι... Τις σημείωνε. Σε έναν χάρτη. Καθημερινά. Με μία γραμμή την κάθε διαδρομή. Κάποια στιγμή ανακάλυψε πως, οι γραμμές όλο και περιοριζόντουσαν. Γινόντουσαν σταθερές ... Πάντα οι ίδιες. Και ήταν στο Παρίσι .. Δουλειά, σπίτι, φίλοι, καφέ, εκθέσεις, σινεμά, ... Τόσα πολλά, με τόσο λίγες αποκλίσεις. Δεν της άρεσε.

Το σκεφτόμουν σήμερα. Τα ίδια κάνω κι εγώ. Μου αρέσει η κίνηση στους ίδιους δρόμους, νοιώθω μία οικειότητα .. Βλέπω και τις αλλαγές. Τις βιώνω και διαφορετικά. Κάποτε με τα πόδια .. μετά με το λεωφορείο, μετά με το αυτοκίνητο .. Έχουν την ομορφιά τους. Αλλά όλο και με λιγότερες στάσεις. Όλο και λιγότερο κοιτάζω τη λεπτομέρεια. Όλο και πιο γρήγορα να περάσω, να φθάσω. Να μην αποκλίνω. Και η πόλη είναι τόσο μεγάλη. Και οι διαδρομές αποτυπώνονται, όλο και πιο συχνά, στις ίδιες γραμμές ..

Αγρια Σκέψη.

Ένα από τα μεγάλα απωθημένα μου ήταν - ίσως και να είναι - η ανθρωπολογία.

Είναι η επιστήμη που μελετώντας τις συμπεριφορές, τις εκφράσεις αλλά και τις κοινωνικές δομές που δημιουργούν σε ανθρώπους και πολιτισμούς διαφορετικούς από τους δικούς μας. Και βέβαια βγαίνουν σημαντικά συμπεράσματα για το σήμερα, γνωρίζοντας το διαφορετικό. Βέβαια, βαρική προϋπόθεση, είναι να ξεπεράσει κανείς τη λογική του πρωτόγονου και του βαρβάρου ως κάτι ηθικά μεμπτού σε σχέση με τη σημερινή μας ηθική και αισθητική.

Σήμερα, αν και δεν το ψάχνω όσο θα έπρεπε, δεν βλέπω να υπάρχει κάποια έξαρση στις δραστηριότητες των ανθρωπολόγων. Τουλάχιστον δεν μας γίνονται γνωστές - σε εμας τους ερασιτέχνες. Σκέφτομαι, πως στην περίοδο του μεσοπολέμου, μέχρι και το 60 - 70, ίσως υπήρχαν ακόμα περιθώρια πρωτογενούς έρευνας. Υπήρχαν νησίδες του περελθόντος στις μέρες μας. Φυλές του Αμαζονίου, της Νέας Ζηλανδίας κλπ. Αλλά και άλλοι, πχ Εσκιμώοι. Οπότε οι ανθρωπολόγοι κατέφευγαν σε αυτές για να μελετήσουν το χθες. Μία αποστολή από την Ευρώπη στην Αμερική, σήμαινε ταξίδι πίσω στον χρόνο. Σήμερα και αυτοί οι "άγριοι" είτε "εκπολιτίστηκαν" είτε εξαφανίστηκαν.

Από τους ανθρωπολόγους, λάτρεψα τον Claude - Levi - Strauss. Με μάγεψε η "αγρια σκέψη" και οι "θλιβεροί τροπικοί" του. Βιβλία δύσκολα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις απόλυτα αποκαλυπτικά. Ανατρεπτικά. Δίνουν εξηγήσεις για πολλά, ερμηνεύοντας, αγαπώντας, ταξιδεύοντας στους κόσμους των "πρωτόγονων".

Και πάντα, μα πάντα, - αυτην την περίοδο μάλιστα κάποιες συζητήσεις με ανθρώπους από εδώ μέσα με έκαναν να το ξαναθυμηθώ - θαύμαζα αυτή τη φοβερή του διαπίστωση περί "ψυχρών και θερμών κοινωνιών". Οι δυτικές κοινωνίες είναι κατ' εξοχήν "θερμές". Παράγουν πολύ ενέργεια. Τρέχουν. Αλλάζουν τόσο γρήγορα. Αλλά, έτσι παράγουν δημιουργούν φυγόκεντρες τάσεις, κίνδυνος αποδιοργάνωσης, συγκρούσεις κλπ. Αντίθετα, οι κοινωνίες των λιγότερο αναπτυγμένων, των "άγριων" είναι οι ψυχρές. Δεν μεταβάλλονται. Εχουν σταθερές. Παράγουν βέβαια ελάχιστη "ενέργεια" - με την ευρεία έννοια του όρου. Κινούνται γύρω από σταθερά δεδομένα. Και δημιουργούν αρμονία....

Σε πόσες, μα πόσες πτυχές της κοινωνίας μας και των καθημερινών μας εκφράσεων, αυτό το "θερμό" και το "ψυχρό" δεν έχει εφαρμογή ? ... Βέβαια αν τα φέρεις κοντά .. το θερμό .. υπερνικά. Έτσι είναι ..

Τον λάτρεψα αυτόν το C.L Strauss.

Οριζοντίως και καθέτως. Εξερευνήσεις.



Που μπαίνει τελικά η διαχωριστική γραμμή? Πόσο βαθειά βουτάμε ? Σε τι έκταση ανοιγόμαστε προς διαφορετικούς χώρους ? Στις αναζητήσεις μας, στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας, στα ενδιαφέροντά μας, στα ρίσκα μας, στη δημιουργία μας ? Έκθεση και πράξη μέχρι πού ? Σκέφτομαι πως, εντελώς σχηματικά, οι πορείες μας σε όλα αυτά, διαμορφώνονται ανάμεσα σε δύο άκρα.

Πρώτο άκρο. Κάθετες.

Βουτάς σε βάθος. Επικεντρώνεσαι στο «ένα» και το εξερευνάς, παίζεις μαζί του, το μαθαίνεις, γίνεσαι κοινωνός των κρυφών κωδικών του.


Συνήθως, δεν μπορείς να το κάνεις με την ίδια ευκολία και την ίδια στιγμή. Αν θέλεις να πας σε βάθος, για το ένα, κάπου αναγκαστικά χάνεις από την ποικιλία των πολλών.


Κλασσικό παράδειγμα η σχέση με έναν άνθρωπο, η ενασχόληση με ένα θέμα στην έρευνα, το στοίχημα για κάτι που αφορά τη δουλειά, η εξερεύνηση της τέχνης, της μουσικής, του χορού, του διαβάσματος …

Δεύτερο άκρο. Οριζόντιες.

Ανοίγεσαι σε πεδία πολλαπλά. Παίζεις με πολλά, από λίγο. Όχι αναγκαία τυχοδιωκτικά, ή επειδή είσαι ανεπαρκής, ή βαριέσαι. Μαγεύεσαι, έλκεσαι από την ποικιλία.

Οι φίλοι – ίσως και οι ερωτικές σχέσεις – είναι πολλοί, το διάβασμα ξεκινά από τη λογοτεχνία και καταλήγει στην επιστήμη, το άνοιγμα στη δουλειά καλύπτει χίλια μέτωπα … και τόσα άλλα. Βέβαια, "χάνεις" την λεπτομέρεια.

Ας πούμε πως η διαφορά είναι ανάλογη με την προσέγγιση 2 ταξιδιωτών.

Ο ένας θέλει να γυρίσει τον κόσμο όλον, και μένει από λίγο σε κάθε πόλη, να πάρει μυρωδιά από τα βασικά, να συνεχίσει στο παρακάτω. δεν σταματά στις διαδρομές του.

Ο άλλος, είναι διατεθειμένος να μείνει σ εκείνο το ερημωμένο χωρίο που συνάντησε και να γνωρίσει τον καθέναν από τους λιγοστούς κατοίκους, να μάθει την ιστορία της κάθε πέτρας, να μείνει εκεί …. μέρες πολλές, μήνες πολλούς.


Να γνωρίζουμε λοιπόν, όσους περισσότερους μπορούμε, να συλλέγουμε εμπειρίες, παραστάσεις, μυρωδιές και όλα αυτά που συνθέτουν την επαφή μας με το «κάτι» άλλο, το διαφορετικό ....Ή μήπως .... Εκεί που βλέπουμε πως κάτι μας κεντρίζει λίγο περισσότερο, να στεκόμαστε, ν’ αφουγκραζόμαστε και να προσπαθούμε να πάμε λίγο πιο βαθιά; Με άλλα λόγια, κάποιες «στάσεις» μας να μετατρέπονται σε «διαμονές» ;

Ναι ξέρω, το ιδεατό θα ήταν να τα κάνουμε όλα. Να τα γνωρίζουμε όλα. Σε κάθε τους διάσταση, σε κάθε τους πτυχή. Αλλά, είναι ο χρόνος. Άτιμος περιορισμός. Είναι ίσως η διάθεσή μας. Είναι βέβαια και τα καλέσματα αυτών που ο καθένας ονομάζει «σταθερές» και που μας καλούν στην επιστροφή. Φυσικά, αυτές οι σταθερές, για τον καθένα είναι αλλιώς. Δεν έχουν να κάνουν πάντα με τόπους διαμονής, οικογενειακές και κοινωνικές καταστάσεις κλπ. Έχουν να κάνουν και με αυτό το «μέσα» μας που είναι πανταχού παρόν.

Ισως, στο τέλος της διαδρομής μας, όποια και αν είναι, θα έχουμε πλουτίσει. Και ίσως, τελικά διαπιστώσουμε πως, σε ότι αφορά την γνώση και την αίσθηση του κόσμου και του εαυτού τους, οι διαφορές δεν θα είναι και τόσο πολλές. Ίσως υπάρχει αυτή η αρμονία, που μπορεί κανείς να συνθέσει, άσχετα από τύπους βιωμάτων και εμπειριών.

Βέβαια παραμένουν τα ερωτήματα …

Αν δεν βουτήξεις, πως θα βρεις τις κρυμμένες αλήθειες .. ? μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως λεπτομέρεια, αλλά κάποιες φορές είναι πιο σημαντικές από την όποια γενικότερη εποπτεία.

Και αν όμως δεν ανοιχτείς σε πολλά, πως θα μυριστείς το κάτι άλλο ? το διαφορετικό ? Μήπως τελικά, μέσα από τις λεπτομέρειες και το δόσιμο στο «ένα», ανακαλύπτεις ταυτόχρονα ποικιλίες που δεν μπορούσες να φανταστείς ? Η μήπως αυτό που φαντάζει σαν επιφανειακή μυρωδιά πολλών πραγμάτων, δεν είναι ταυτόχρονα και μία βουτιά στην αλληλουχία , τις ομοιότητες και τις αντιθέσεις ?

Τελικά μάλλον είναι θέμα οπτικής … τρόπου. Δεν έχει τόση σημασία ο σχεδιασμός της κάθε διαδρομής όσο ο τρόπος που την διατρέχουμε.

Πρακτικά ... τίθεται ένα θεματάκι. Πότε πρέπει να λέμε στοπ, μέχρι εδώ ήταν? Και πότε πρέπει να λέμε … «δώστου κι’ άλλο» ???? Συνήθως, έχουμε γνώση, ή έστω διαίσθηση, πως η διαδρομή μας θα μπορούσε να συνεχιστεί, ή να σταματήσει, σε ότι αφορά τις δυνατότητές μας και τις δυνάμεις μας. Κάποιες φορές, το όριο ή την ώθηση, τα προκαλούν παράγοντες εξωτερικοί, ανεξάρτητοι της θέλησής μας. Άλλες φορές όμως, «επιλέγουμε» εμείς να σταματήσουμε ή να τρέξουμε πιο γρήγορα. Ίσως και με κόστος. Για να συνθέσουμε και να πλουτίσουμε εμπειρίες, προσδοκίες, παθήματα, μαθήματα .. και άλλα πολλά. Ίσως και γιατί βλέπουμε πως η χρησιμότητα του ταξιδιού μας, με τον τρόπο που επιλέξαμε, μειώνεται ή δεν αρκεί. Για μας και για τους άλλους. Και ίσως είναι καιρός για αλλαγή, ή επιτάχυνση.

Από την κάθετη βουτιά στην οριζόντια πλεύση. Από την οριζόντια πλεύση στην κάθετη βουτιά.

Η ανοησία της περιθωριοποιημένης σεμνότητας

Οι σκέψεις αυτές μου προκλήθηκαν μετά από «σύνθεση» κοινών στοιχείων που βρήκα σε πρόσωπα του περιβάλλοντός μου και .. στη συνέχεια, κοιτώντας γύρω μου, παρατηρώντας και αναλύοντας το τι συμβαίνει, σκέφτηκα πως μπορεί να πρόκειται και για ευρύτερο φαινόμενο.

Είναι μουσικός, αλλά ταξιδεύει συστηματικά και με πάθος στη φιλοσοφία και την ιστορία. Έχει γνωριμίες. Εμπνέει εμπιστοσύνη, είναι ευγενής, μπορεί να «σταθεί» σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Αλλά επιλέγει να μην είναι με τους εμφανείς. Είναι με τους αφανείς. Διακρίνεται για τη σεμνότητά του. Κατανοεί.

Είναι καθηγητής. Φωτισμένος άνθρωπος. Απόφοιτος οικονομικών αλλά επέλεξε την δημόσια εκπαίδευση επειδή ήθελε να προσφέρει. Διακρίνεται για την ποιότητά του. Κρίνει. Αναλύει. Συμμετέχει. Αυτό-κρίνεται όταν χρειάζεται. Ξέρει να λέει «εχεις δίκιο, με έπεισες, είχα άδικο». «Ανθίσταται» στα «ιδιαίτερα». Είναι με τους αφανείς. Διακρίνεται για τη σεμνότητά του. Κατανοεί.

Είναι στέλεχος σε επιχείρηση. Με σπουδές, με ικανότητες, με επικοινωνιακή δυνατότητα εξαιρετική, με πειθώ, με αποδοχή. Γνώστης. Σεβόμενος το περιβάλλον που κινείται, αλλά ποτέ αδίστακτος. Στη σύσκεψη θα μιλήσει όταν έχει κάτι να πει. Δεν θα κάνει ποτέ κάτι, μόνο και μόνο για να φανεί. Είναι με τους αφανείς. Διακρίνεται για τη σεμνότητά του. Κατανοεί.

Είναι άνθρωπος με όνειρα, λατρεύει τα ταξίδια της ζωής, γεμάτος ερωτισμό, με διάθεση προσφοράς στους συντρόφους του. Μόνιμους, εφήμερους, δεν έχει σημασία. Και βρίσκεται σε μία σχέση που κυριαρχείται από αυτό που μισεί. Συμβατική πορεία, πλαίσιο ασφυκτικό, επιβολές, ανταγωνισμούς. Είναι με τους αφανείς. Διακρίνεται για τη σεμνότητά του. Κατανοεί.

Είναι γιατρός. Είναι ερευνητής, Είναι σερβιτόρος, Είναι γραμματέας, Είναι ακτιβιστής. Είναι εργάτης, Είναι εργοδηγός, Είναι σκηνοθέτης, …. Είναι Οτιδήποτε. Και διέπεται από τα ίδια στοιχεία. Αφανής, Σεμνός. Γεμάτος κατανόηση.

Και όμως το στίγμα του κόσμου μας, οι ρυθμοί, οι αξίες, ΔΕΝ δίνονται από αυτούς τους σεμνούς και ικανούς, σεμνούς και δημιουργικούς, σεμνούς και καινοτόμους. Δίνεται από τους «άλλους».

Σιωπές. Δεν φωνάζει κανείς πως, "δεν γουστάρω να διασκεδάζω στα Ελληνάδικα κάθε Σ/Κ. Δεν γουστάρω να μιζώνομαι και να μιζώνω, δεν γουστάρω να παίρνω τη δουλειά μέσα από προσωπικό –γκομενικο – οικονομικό – κοινωνικες διαπλοκές, δεν θέλω αυτές τις πολιτικές πρακτικές, δεν γουστάρω την τάδε αισθητική κλπ, το τάδε μοντελάκι σχέσης, κλπ".

Δέν θέλουμε να προκαλούμε, δεν θέλουμε να προβάλουμε αυτό που είμαστε, δεν θέλουμε τους προβολείς να πέφτουν πάνω μας, γιατί συνήθως πέφτουν πάνω στους άλλους. Σ' εκείνους που είναι το ακριβώς αντίθετο από εμάς.


Δεν φταίνε κάποιοι «κακοί και άσπλαχνοι άνθρωποι» που κάνουν τους σεμνούς να σιωπούν. Υπάρχει η διαμόρφωσή μας από το περιβάλλον, τις οικονομικές και κοινωνικές δομές, τις ιδεολογίες, τα βιώματά μας, τις παιδικές ηλικίες, τις οικογένειες… όλα αυτά. Η ιστορία είναι πολύ πιο σύνθετη. Με μηχανισμούς, με παραγωγή ιδεολογίας, συμπεριφορών και με πολλά άλλα. … Ναί, εντάξει είναι όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα.

Αλλά, από την άλλη, δεν μπορώ να αποδεχτώ πως κάθε περιθώριο έχει εξαντληθεί. Και βλέπω, πολλούς, μα πολλούς, ανθρώπους σεμνούς, διακριτικούς, που αρνούνται, ή διστάζουν, ή βαριούνται, να εκδηλώσουν την ποιότητά τους «επιθετικά». Λίγα θα αλλάξουν το ξέρω, αλλά αυτή η απίστευτη ακινησία μου διέπει τους σεμνούς και ποιοτικούς ανθρώπους ώρες – ώρες καντάει κουταμάρα. Έλεος …

Γιατί να αποδεχόμαστε εν λευκώ την τρομοκρατία της ισοπέδωσης ? Και στο κάτω - κάτω, αν κοιτάξουμε γύρω μας, ευτυχώς, όλο και κάποια φωτεινά παραδείγματα υπάρχουν. Όχι λίγα. Ας μπει και καμιά φωνή που και πού. Από το πώς και με ποιους θα κάνουμε το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, μέχρι το που και με ποιους θα πάμε μια εκδρομή, μέχρι … το πώς μιλάμε, το πώς στεκόμαστε στη δουλειά μας, το τι επιλογές κάνουμε στις σχέσεις μας κλπ. Και περισσότερα....

Εννοείται .. με τις αντιφάσεις μας και τις γκρίζες περιοχές μας. Αν και όσοι ανήκουν στην κατηγορία των «σεμνών» που ανέφερα, δεν το έχουν σε τίποτα να το γυρίσουν σε ενοχική στάση. Ε ναι.. είπαμε, να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, για τις μικρές και μεγάλες επιλογές μας, αλλά όχι και να μας απαγορεύεται να κοιτάμε έξω από το παράθυρό μας. Και δεν πειράζει αν οι θόρυβοι από το σπίτι μας ξυπνήσουν και κανένα γείτονα. Μπορεί και να το θέλει.

Σε ερμηνεύω για να υπάρχεις.


Κάποιος κάνει μία κίνηση καθημερινή, λέει μία κουβέντα, παίρνει μία πιο σοβαρή πρωτοβουλία και οι άλλοι, αμέσως, χωρίς πολλά - πολλά .. σπεύδουν να το κατατάξουν και να το ερμηνεύσουν με τα δικά τους κριτήρια. Οκ, θα μου πείτε, ανθρώπινο, όλοι αυτό κάνουμε, αλλά υπάρχει το όριο.
Παραδείγματα...

Στη δουλειά σου (μπορεί να είναι και σε οποιονδήποτε χώρο).

Ρώτας κάποιον για ένα θέμα, βοηθάς, παίρνεις μιά πρωτοβουλία, από διάθεση, από ενδιαφέρον κλπ ..
"πάει να σου πουλήσει εκδούλευση",
"πάει να σου οικειοποιηθεί τη δουλειά",
"πάει να το παίξει καλός" . (αυτή η ιστορία με το "παίζω" να αντικαθιστά το "κάνω" .. έλεος….)

Κάνεις κάποια βήματα προς τα εμπρός:
"Τι γλείψιμο είχες" ?
"Τι ξεπούλησες "?
Επειδή, γενικώς όλα είναι κάπως και όλα οφείλονται κάπου, έτσι και τα δικά σου, έτσι και εσύ, οφείλεις να είσαι ένα από τα ίδια. Και αν όχι, ... απόδειξέ το.

Στις σχέσεις.

Μπορεί να ... μην έχεις ξεκαθαρίσει αν θέλεις κάποιον / κάποια, ή να προβληματίζεσαι .. (γενικά, ειδικά, προσωρινά, μόνιμα ... ). Ανθρώπινο.

"Δεν είναι έτσι, νομίζεις πως δεν θέλεις ενώ στην ουσία θέλεις".
"Από τη στιγμή που δεν θέλεις όμως, είσαι τουλάχιστον ανέραστος, πόρνη, καταπιεσμένη, επηρεασμένος / η από το περιβάλλον κλπ, ολίγον προβληματική ιστορία ... Αρα,
"θέλε με, για να υπάρχεις".
Και φάε τις 1000 ενοχές για νάχεις να σε μαστιγώνουν με τον άλλον / άλλη που βρήκες (η με τον εαυτό σου).

Κάποιος οικείος / οικεία, έχει ένα πρόβλημα, πας να βοηθήσεις, γνωρίζεις κάποιους συγγενείς .. τσουπ αμέσως γίνεσαι ...

"Ο γαμπρός", η "νύφη" (οκ παίζουν και άλλα, συννυφάδες, μπατζανάκηδες κλπ). Ήρθε σπίτι, μίλησε με τον μπαμπά / μαμά, είπε ένα γειά στον θείο ... Αντε και καλά στέφανα.

Ωπα βρε παιδιά. ...

"Ναι, αλλά, αφού δεν το θέλεις το κορίτσι (η τον κανακάρη μας), τότε γιατί σκάς μύτη ε ?" (ή αφού δεν έβλεπες σοβαρά τη σχέση μας, τότε γιατί μου συμπαραστάθηκες ε?).

"...Μα αφού η γιαγιά του / της / σου ήταν στο νοσοκομείο και έπρεπε να ...."

"Κακώς ... Προσδοκίες. Μη δημιουργείς προσδοκίες.

Θέλεις να μείνεις λίγο μόνος / μόνη, ή να κάνεις κάτι εκτός της καθιερωμένης διαδικασίας, (κλασσική δικαιολογία, οκ, αλλά .. και κλασσική ανάγκη όλων των ανθρώπων ...).

"Σα δεν ντρέπεσαι, έχεις βρει όχι 1, αλλά τουλάχιστον 5 άλλους / άλλες που σου έχουν φάει το μυαλό." Από τη στιγμή που δεν είμαστε απολύτως μαζί, είσαι απολύτως εκτός.

Εντοπίζεις κάτι στον άλλον, λες μία κουβέντα .. μία επισήμανση, καλή διάθεση - όσο γίνεται - ...

"Τι υπονοείς ? Ε ?. Θέλεις να πεις ότι ... (και φάε μία προέκταση με 10 σενάρια το λιγότερο).


Αυτό που κάνεις ... ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ, ... ΥΠΟΝΟΕΙΣ ΠΩΣ .... ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ... Ένταξη σε ιδεολογίες ζωής και σταθερότυπα συμπεριφοράς ...Με όπλα, τα εργαλεία ψυχανάλυσης που βρίσκει κανείς στις σελίδες των περιοδικών ποικίλης ύλης, τα σήριαλς, τις όχι και τόσο αθώες ιστορικές καταβολές μιας κοινωνίας που δεν λέει να ηρεμήσει τόσο εύκολα.

Εκεί που η αθωότητα της καλής γιαγιάς, συναντάται με την πονηριά του αδίστακτου διαμορφωτή συνειδήσεων.