Αρχίζω να στενοχωριέμαι. Σε πληγώνω. Σε έκανα να φταις για τα πεσίματα και τα νοσοκομεία της προηγούμενης ιστοριούλας. Το ξέρω πως έκλαψες όταν τη μυρίστηκες εκεί να χαζεύει μέσα στο πλήθος. Στο πεζοδρόμιο. Αναζητούσε εκείνα τα πλάσματα που όλοι ψάχνουν, αλλά δεν τα έχουν ξαναδεί.
Κάποια σχεδόν αόρατα, που σου ψιθυρίζουν «ποτέ δεν θα μ’ αγγίξεις» …
Κάποια άλλα, αόρατα κι αυτά, που όμως απλώνουν χέρια, φυσούν αναπνοές … να σαν κάτι αυτό που λένε πράξη, ύλη.
Αλλά σε ερέθισε και τόσο… Έγινες ένα από αυτά τα πλάσματα, τα δεύτερα. Ίσως και να βιάστηκες, Συμβαίνει. Αν γινόσουν ένα απ' τα πρώτα, ... κανείς δεν ξέρει. Ίσως να στεκόσουν απέναντι και να ερχόταν να σε βρει. Εκείνη, σε αυτά τα πρακτικά, είναι πιο επιδέξια από σένα.
Και όχι μόνο αυτό ...
Ίσως και να έτρεξε στην αγκαλιά σου. Και να σου είπε ... "πάρε με μαζί όπου πας".
Κι εσύ, άλλο που δεν ήθελες. Την πήρες. Με μία εκχώρηση που ποτέ δεν θα μάθουμε αν ήταν ατόφια ή όχι. Της τα ξεκαθάρισες μάλιστα τα πράγματα, λέει. Από την αρχή. Πως δεν τα καταφέρνεις στα περίεργα και στους βρεγμένους δρόμους, πως οι άλλοι …. Έκανες το deal μια χαρά.
Και με όλα αυτά …εσύ, .....ξεπροβάλεις ειρωνικά, σαρκαστικά και μου γυρνάς το κατηγορητήριο πίσω.
Το κοιτάζω και το έχεις αλλάξει.
Το έκανες περγαμηνή.
Και θα υποκλιθώ μπροστά σου, καθώς λες μ’ εκείνο τον τόνο που σκοτώνει πως ... Σε θέλουν ....έτσι όπως είσαι. Αν είναι οι άνθρωποι να βρούν το όνειρο, περνάνε μέσα από λαβύρινθους γεμάτους τέρατα. Και νεράϊδες.
Σαν τις κοινωνίες που βγαίνουν έξω στη φωτιά. Ενώ, εκεί στο βάθος βλέπουν το απειλητικό μαύρο. Σαν τον ερωτευμένο που βουτάει. Εκεί που η λογική και τα όποια δεδομένα του φωνάζουν «μη».
Οκ. Υποκλίνομαι. Είσαι αστέρι. Έτσι .... εκεί. Να επιμένεις …..Χωρίς το επόμενο βήμα, χωρίς να σου καίγεται δεκάρα για τον πόνο, το ποιος θα μαγειρέψει, πως θα πληρωθεί για να πάει σούπερ μάρκετ, τέτοια. Και για να παίρνει ταξί όταν φοβάται να τον πας βόλτα.
Μας έχεις χαρίσει τις ζωτικές αλήθειες και τα ζωτικά ψέμματα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Το ξέρεις. Είσαι ένοχη για τόσους πόνους και τόσα δεινά, σαν μας αφήνεις στα κρύα του λουτρού … Και για κάθε όμορφο και ωραίο. Και ξέρω επίσης. πως χωρίς και αυτά, ούτε εσύ, ούτε εγώ υπάρχουμε.
Μη σου πω ότι σε παράγει ύλη…. Ανθρώπινο μυαλό. Αλλά εντάξει, μη φωνάζεις. Δεν θέλεις να το ακούς αυτό. Οκ. Ούτε και μένα μ’ ενδιαφέρει τίνος γέννημα είσαι εσύ, αλλά ξέρω πως υπάρχουν αυτά τα πέρα απο σένα.
Άρα, τέλος δίκης. Απόφαση Αθώωσης. . Τέρας και νεραϊδα. Λοιπόν, επειδή είσαι μέρος της ζωής. Και να προσέχεις άλλη φορά να μη γλιστράς. Θα σε ξαναχρειαστώ. Να σε δικάσω κατά τα γνωστά. Εντάξει ?
Μείνε λίγο. Έτσι κι αλλιώς θα σε ξαναφέρουν.
Τελικά ξέρεις τι κατάλαβα, ???? πως το παιχνίδι το ορίζεις εσυ. Γιατί – ξέχασα να σου πω – πως έχεις και αυτή τη μαγική ιδιότητα.
Να τρυπώνεις στα ουράνια και στα γήινα, στα όνειρα και τα υλικά, με μεγάλη μαεστρία. Άρα, είσαι και τα δύο η τουλάχιστον κάτι απ’ τα δύο.
Δεν μπορεί κανείς να σε σπάσει στη μέση….. Δυστυχώς.
Λοιπόν άκου τώρα όμως να σου πω κάτι. Πως θα παίξουμε μαζί.
Κι εγώ έτσι τα βιώνω. Άρα σε ξέρω. Με οράματα, με ποίηση, με παραμύθια, με διαπιστώσεις, φταίχτες, οράματα και προσδοκίες. Με φαντασία. Με ερμηνείες. Για τα αίτια, τα αποτελέσματα, τις άλλες κοινωνίες, τις άλλες εποχές στις σχέσεις, στα ταξίδια και τους άλλους ανθρώπους. Για αυτά που θα έρθουν, θα γίνουν, άσχετα από ποιον και πως.
Όμως.
Οταν, εκεί κάτω, εκεί στη γή εννοώ, γίνονται τόσα πολλά, που εσύ δεν τα διακρίνεις πλέον, ή θα έχεις καταπιαστεί με άλλα παιχνίδια,
και όταν εδώ ψηλά, στους κόσμους σου, αρχίζει αυτό το μοναχικό κρύο,
τότε εγώ θα κάνω τα ταξιδάκια μου προς τα κάτω. θα μένω και λίγο παραπάνω αν δεν σε πειράζει. Εξ άλλου, είναι το άλλο αδιαίρετο του ουρανού σου. Μη πας να μου τα ξεχωρίσεις. Βάλε το μαχαίρι μέσα. Θα πας για κακούργημα.
Θα σε παίξω με βάση τον εξής κανόνα. Να δεις τι ψυχάρα είμαι. Για να ξέρεις πως θα ελιχθείς απέναντί μου.
Όπως λέει κι ο Λιβιεράτος, όταν ξεφεύγεις από τον υποκειμενικό σου κόσμο, τότε καλείσαι να αναμετρηθείς με τα φαντάσματα. Όπως τα νοιώθει ο καθένας. Τους φίλους τους χαμένους, τους έρωτες που έφυγαν και θα έρθουν, τον κόσμο που στις μικρές και μεγάλες του αποστάσεις.
Τα φαντάσματα της, η πραγματικότητα τα λέει και όνειρα.
Και τα όνειρα, την πραγματικότητα, φάντασμα την λένε.
Αλλά είπαμε. Αναμετρήσεις. Εντάξει ? Όχι κοροϊδίες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και αυτή τη βασική αναμέτρηση του "θέλω", του δικού μου και των άλλων. Των υπερβάσεων και των ορίων. Των αυτοκτονιών και των γεννήσεων όταν φεύγεις από το δικό σου "ενα". Κατάλαβες ? Οταν συμμετέχουν και οι άλλοι.
Ξέρω είναι δύσκολο. Πολλοί ρόλοι σε πολλές σκηνές. Δεν πειράζει. Συνήθεια είναι. Έχεις και μνήμη και εμπειρία και γνώση άπειρη. Τόσους αιώνες τώρα .... όλη η ανθρωπότητα για σένα δούλευε. Φτάνει και περισσεύει. Έτσι ?
Παίζουμε λοιπόν ?
Διαλέγεις εσύ πρώτος και ώρα και καιρούς. Μέρα, νύχτα, σκοτάδι, φως, γκρίζο, βροχή, ομίχλη, ήλιο. Αντε … ποιος τη χάρη σου. Έχεις και το ατού των παραμορφώσεων. Σε βλέπω να κερδίζεις.
Αλλά … την έβαψες. Μη χαίρεσαι !!!!
Σιγά μη κάτσω να μου πεις πως έχασα. Έτσι κι αλλιώς, όταν μου ανακοινώσεις το αποτέλεσμα, δεν θα με νοιάζει τίποτε πλέον, παρά μόνο οι όποιες επεκτάσεις μου έχουν μείνει πίσω.
Να τις προσέχεις. Θα τις έχω εκπαιδεύσει καλά. Θα τις έχω μάθει και τα κρυφά σου κόλπα. Και θα σου την έχουν στημένη.
Και θα σου την έχω φέρει κανονικότα, γιατί πλέον εσύ δεν θα μπορείς να με ορίσεις. Εδώ δεν
τα κατάφεραν επί αιώνες οι θρησκείες και οι επιστήμες. Εσύ δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Δεν μου συγκεντρώνεσαι επαρκώς.
Όσο για μένα, θα τα βλέπω όλα, μα όλα. Και θα μαρτυράω την κάθε σου κίνηση. Θα σε προβλέπω. Θα είμαι η αόρατη τρικλοποδιά σου. Έτσι. Για να φοβάσαι. Σε εγρήγορση. Να μου ανανεώνεσαι. Να μου είσαι σε φόρμα …
Μήπως και βάλεις μυαλό.
Δεν θα βάλεις δηλαδή. Δεν ξέρω αν θέλω να βάλεις. Αλλά φαντάζομαι πως μέχρι τότε, θα με έχεις ταλαιπωρήσει αρκετά. Και θα θέλω να σε εκνευρίσω κι εγώ. Με το ίδιο σου το νόμισμα. Να μη μπορείς να με ξεχωρίσεις από το άπειρο…. Θα σε έχω μπερδέψει. Να δεις τη γλύκα. Οκ ?
Κάποια σχεδόν αόρατα, που σου ψιθυρίζουν «ποτέ δεν θα μ’ αγγίξεις» …
Κάποια άλλα, αόρατα κι αυτά, που όμως απλώνουν χέρια, φυσούν αναπνοές … να σαν κάτι αυτό που λένε πράξη, ύλη.
Αλλά σε ερέθισε και τόσο… Έγινες ένα από αυτά τα πλάσματα, τα δεύτερα. Ίσως και να βιάστηκες, Συμβαίνει. Αν γινόσουν ένα απ' τα πρώτα, ... κανείς δεν ξέρει. Ίσως να στεκόσουν απέναντι και να ερχόταν να σε βρει. Εκείνη, σε αυτά τα πρακτικά, είναι πιο επιδέξια από σένα.
Και όχι μόνο αυτό ...
Ίσως και να έτρεξε στην αγκαλιά σου. Και να σου είπε ... "πάρε με μαζί όπου πας".
Κι εσύ, άλλο που δεν ήθελες. Την πήρες. Με μία εκχώρηση που ποτέ δεν θα μάθουμε αν ήταν ατόφια ή όχι. Της τα ξεκαθάρισες μάλιστα τα πράγματα, λέει. Από την αρχή. Πως δεν τα καταφέρνεις στα περίεργα και στους βρεγμένους δρόμους, πως οι άλλοι …. Έκανες το deal μια χαρά.
Και με όλα αυτά …εσύ, .....ξεπροβάλεις ειρωνικά, σαρκαστικά και μου γυρνάς το κατηγορητήριο πίσω.
Το κοιτάζω και το έχεις αλλάξει.
Το έκανες περγαμηνή.
Και θα υποκλιθώ μπροστά σου, καθώς λες μ’ εκείνο τον τόνο που σκοτώνει πως ... Σε θέλουν ....έτσι όπως είσαι. Αν είναι οι άνθρωποι να βρούν το όνειρο, περνάνε μέσα από λαβύρινθους γεμάτους τέρατα. Και νεράϊδες.
Σαν τις κοινωνίες που βγαίνουν έξω στη φωτιά. Ενώ, εκεί στο βάθος βλέπουν το απειλητικό μαύρο. Σαν τον ερωτευμένο που βουτάει. Εκεί που η λογική και τα όποια δεδομένα του φωνάζουν «μη».
Οκ. Υποκλίνομαι. Είσαι αστέρι. Έτσι .... εκεί. Να επιμένεις …..Χωρίς το επόμενο βήμα, χωρίς να σου καίγεται δεκάρα για τον πόνο, το ποιος θα μαγειρέψει, πως θα πληρωθεί για να πάει σούπερ μάρκετ, τέτοια. Και για να παίρνει ταξί όταν φοβάται να τον πας βόλτα.
Μας έχεις χαρίσει τις ζωτικές αλήθειες και τα ζωτικά ψέμματα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Το ξέρεις. Είσαι ένοχη για τόσους πόνους και τόσα δεινά, σαν μας αφήνεις στα κρύα του λουτρού … Και για κάθε όμορφο και ωραίο. Και ξέρω επίσης. πως χωρίς και αυτά, ούτε εσύ, ούτε εγώ υπάρχουμε.
Μη σου πω ότι σε παράγει ύλη…. Ανθρώπινο μυαλό. Αλλά εντάξει, μη φωνάζεις. Δεν θέλεις να το ακούς αυτό. Οκ. Ούτε και μένα μ’ ενδιαφέρει τίνος γέννημα είσαι εσύ, αλλά ξέρω πως υπάρχουν αυτά τα πέρα απο σένα.
Άρα, τέλος δίκης. Απόφαση Αθώωσης. . Τέρας και νεραϊδα. Λοιπόν, επειδή είσαι μέρος της ζωής. Και να προσέχεις άλλη φορά να μη γλιστράς. Θα σε ξαναχρειαστώ. Να σε δικάσω κατά τα γνωστά. Εντάξει ?
Μείνε λίγο. Έτσι κι αλλιώς θα σε ξαναφέρουν.
Τελικά ξέρεις τι κατάλαβα, ???? πως το παιχνίδι το ορίζεις εσυ. Γιατί – ξέχασα να σου πω – πως έχεις και αυτή τη μαγική ιδιότητα.
Να τρυπώνεις στα ουράνια και στα γήινα, στα όνειρα και τα υλικά, με μεγάλη μαεστρία. Άρα, είσαι και τα δύο η τουλάχιστον κάτι απ’ τα δύο.
Δεν μπορεί κανείς να σε σπάσει στη μέση….. Δυστυχώς.
Λοιπόν άκου τώρα όμως να σου πω κάτι. Πως θα παίξουμε μαζί.
Κι εγώ έτσι τα βιώνω. Άρα σε ξέρω. Με οράματα, με ποίηση, με παραμύθια, με διαπιστώσεις, φταίχτες, οράματα και προσδοκίες. Με φαντασία. Με ερμηνείες. Για τα αίτια, τα αποτελέσματα, τις άλλες κοινωνίες, τις άλλες εποχές στις σχέσεις, στα ταξίδια και τους άλλους ανθρώπους. Για αυτά που θα έρθουν, θα γίνουν, άσχετα από ποιον και πως.
Όμως.
Οταν, εκεί κάτω, εκεί στη γή εννοώ, γίνονται τόσα πολλά, που εσύ δεν τα διακρίνεις πλέον, ή θα έχεις καταπιαστεί με άλλα παιχνίδια,
και όταν εδώ ψηλά, στους κόσμους σου, αρχίζει αυτό το μοναχικό κρύο,
τότε εγώ θα κάνω τα ταξιδάκια μου προς τα κάτω. θα μένω και λίγο παραπάνω αν δεν σε πειράζει. Εξ άλλου, είναι το άλλο αδιαίρετο του ουρανού σου. Μη πας να μου τα ξεχωρίσεις. Βάλε το μαχαίρι μέσα. Θα πας για κακούργημα.
Θα σε παίξω με βάση τον εξής κανόνα. Να δεις τι ψυχάρα είμαι. Για να ξέρεις πως θα ελιχθείς απέναντί μου.
Όπως λέει κι ο Λιβιεράτος, όταν ξεφεύγεις από τον υποκειμενικό σου κόσμο, τότε καλείσαι να αναμετρηθείς με τα φαντάσματα. Όπως τα νοιώθει ο καθένας. Τους φίλους τους χαμένους, τους έρωτες που έφυγαν και θα έρθουν, τον κόσμο που στις μικρές και μεγάλες του αποστάσεις.
Τα φαντάσματα της, η πραγματικότητα τα λέει και όνειρα.
Και τα όνειρα, την πραγματικότητα, φάντασμα την λένε.
Αλλά είπαμε. Αναμετρήσεις. Εντάξει ? Όχι κοροϊδίες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και αυτή τη βασική αναμέτρηση του "θέλω", του δικού μου και των άλλων. Των υπερβάσεων και των ορίων. Των αυτοκτονιών και των γεννήσεων όταν φεύγεις από το δικό σου "ενα". Κατάλαβες ? Οταν συμμετέχουν και οι άλλοι.
Ξέρω είναι δύσκολο. Πολλοί ρόλοι σε πολλές σκηνές. Δεν πειράζει. Συνήθεια είναι. Έχεις και μνήμη και εμπειρία και γνώση άπειρη. Τόσους αιώνες τώρα .... όλη η ανθρωπότητα για σένα δούλευε. Φτάνει και περισσεύει. Έτσι ?
Παίζουμε λοιπόν ?
Διαλέγεις εσύ πρώτος και ώρα και καιρούς. Μέρα, νύχτα, σκοτάδι, φως, γκρίζο, βροχή, ομίχλη, ήλιο. Αντε … ποιος τη χάρη σου. Έχεις και το ατού των παραμορφώσεων. Σε βλέπω να κερδίζεις.
Αλλά … την έβαψες. Μη χαίρεσαι !!!!
Σιγά μη κάτσω να μου πεις πως έχασα. Έτσι κι αλλιώς, όταν μου ανακοινώσεις το αποτέλεσμα, δεν θα με νοιάζει τίποτε πλέον, παρά μόνο οι όποιες επεκτάσεις μου έχουν μείνει πίσω.
Να τις προσέχεις. Θα τις έχω εκπαιδεύσει καλά. Θα τις έχω μάθει και τα κρυφά σου κόλπα. Και θα σου την έχουν στημένη.
Και θα σου την έχω φέρει κανονικότα, γιατί πλέον εσύ δεν θα μπορείς να με ορίσεις. Εδώ δεν
τα κατάφεραν επί αιώνες οι θρησκείες και οι επιστήμες. Εσύ δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Δεν μου συγκεντρώνεσαι επαρκώς.
Όσο για μένα, θα τα βλέπω όλα, μα όλα. Και θα μαρτυράω την κάθε σου κίνηση. Θα σε προβλέπω. Θα είμαι η αόρατη τρικλοποδιά σου. Έτσι. Για να φοβάσαι. Σε εγρήγορση. Να μου ανανεώνεσαι. Να μου είσαι σε φόρμα …
Μήπως και βάλεις μυαλό.
Δεν θα βάλεις δηλαδή. Δεν ξέρω αν θέλω να βάλεις. Αλλά φαντάζομαι πως μέχρι τότε, θα με έχεις ταλαιπωρήσει αρκετά. Και θα θέλω να σε εκνευρίσω κι εγώ. Με το ίδιο σου το νόμισμα. Να μη μπορείς να με ξεχωρίσεις από το άπειρο…. Θα σε έχω μπερδέψει. Να δεις τη γλύκα. Οκ ?
Στο καλό τώρα. Και προσοχή στους δρόμους όταν βρέχει. Πάρε και κανένα παπούτσι της προκοπής ε ? Εκπτώσεις έρχονται. Νουμεράκι θα βρείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου