Πολύ αργά για προστασία.

1. Η αρχή της ιστοριούλας, στο τέλος της εποχής.

Ηταν διακοπές πριν την οριστική μας διάλυση. Σταδιακά, οι μέρες της αθωότητας έπαιρναν το τέλος τους. Μ' εκείνη τη γλυκειά κούραση ν' αναζητά κάτι που το ονόμαζαν "συνέχεια", που έμοιαζε άγνωστο, αλλά κυρίευε σιγά - σιγά τις προσδοκίες μας.

Πάντως, ακόμα αγαπιόμασταν πολύ. Παρέα μεγάλη, ποτέ σταθερή στη σύνθεσή της. Με τα μοιράσματα της αγωνίας, του έρωτα, της πλάκας, της γκάφας, τής κάθε δύσκολης και εύκολης νύχτας.

Και πάντα φιλοξενουμενοι. Σε αυτή τη γλυκεία αθωότητα. Εκείνη την αθωότητα, που όσο και αν πολλές φορές την απειλούσαν τα μεταξύ μας πάθη, τελικά κέρδιζε δίχως ν' αφήνει αμυχές. Η τουλάχιστον όχι μεγάλες. Με αυτήν την πολύ προσωπική αγάπη να γράφει πάντα, σε όλα, την τελευταία λέξη.

Τα λέγαμε λοιπόν όλα. Τουλάχιστον όλα εκείνα που νοιώθαμε σαν ζωτικά μας. Και γι' αυτό, στις συναντήσεις μας μετά, ακόμα και πολύ μετά, νοιώθαμε και νοιώθουμε πως όλα είναι όπως τότε. Και με την αγάπη και εμπιστοσύνη να κυριαρχεί ακόμα.

(Και εδώ που τα λέμε, πολλές φορές μας μπλοκάρει στο να προσαρμοστούμε. Αμα έχεις μάθει να παιζεις με κάποιους κώδικες στη ζωή σου, σε σχέση με τους άλλους, άντε μετά να βγαίνεις στον κόσμο των συσχετισμών και να εξηγείς... Δεν είναι δύσκολο. Μιά χαρά τον παίζουμε τον εν λόγω κόσμο. Απλά λίγο βαρετό μερικές φορές). Αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα.

2. Η αμηχανία του χωρισμού.

Είμαστε στο μπαράκι, πάντα στην μπάρα, εννοείται. Τουλάχιστον 10 απο εμάς, η πιο στενή παρέα. Ηρθε και μας βρήκε. Ειχε χαθεί για λίγο το τελευταίο διάστημα. Ολο και κάτι φανταζόμαστε, όλο και κανένα πείραγμα στο τηλέφωνο. Οι γνωστές κατσάδες, του "πόσο αλήτες είμαστε και δεν αφήνουμε άνθρωπο ν' αγιάσει στη ζωή του". Χαρά μεγάλη που την ξαναείδαμε.

Η ζωή της είχε αρχίσει να μπαινει σε αλλαγές. Μεγάλες. Αγνώριστες για εμάς. Σαν να προεξοφλούσε τον "έξω κόσμο" στον οποίο ετοιμαζόμαστε να μπούμε. Μη ξεχνάμε. Για εμάς, το "εγώ" και το "εμείς" δεν είχαν χωριστεί εντελώς. το περιμένα με δηλαδή, αλλά ηταν ακόμα άπιαστη πραγματικότητα.

Μας τα είπε όλα. Με γέλιο με ερωτήσεις, με αγκαλιές, με διευκρινήσεις, με πειράγματα, με ευχές, με κουτσομπολιά για το πως και τι ... "Εκεί καθήκια να μένετε με την περιέργεια". Και μετά πλήρης ανάλυση με χαρτί και καλαμάρι.


Ανατροπές σε όλα. Σε όλα όμως. Μετά από λήψη αποφάσεων, βασισμένων σε λογικές παραδοχές.

- Αφού είναι έτσι, θα κάνω αυτό, ............. μετά από αυτό θα κάνω το άλλο, ........... θα κερδίσω το τάδε, .............θα συνεχίσω στο παραδίπλα, ................ θα είμαι καλά, .... "


Ορίζοντας τουλάχιστον 5 χρόνων στην αρχή και μετά θα έβλεπε. Και όχι μόνο συναισθηματικά. Σε κάθε τομέα της ζωής, που μπορούσαμε τότε να φανταστούμε.

Δεν είμαστε βέβαια οι καλύτεροι σύμβουλοι για κάτι που δεν γνωρίζαμε. Αλλά καταλήξαμε στα ...

"μπράβο, μαζί σου, καλά έκανες, μιά χαρά όλα".

Και στις ερωτήσεις, τις γνωστές, που έπονται των αποφάσεων, αλλά διακρίνεις την αγωνία στα μάτια του άλλου όταν ρωτάει, απαντούσαμε πάντα θετικά.

"Μιά χαρά,

"ναι θα το αντιμετωπίσεις αυτό και το άλλο",

"μη σε απασχολεί,

"δύναμη, θα είσαι ο εαυτός σου ...."

Τα γνωστά.... Εφυγε νωρίτερα. Μείναμε μόνοι. Επεσε σιγή.

"Μα πως είναι δυνατόν"

¨Δενθα της κάτσει καλά".

Περίεργο το ένα, προβληματικό το άλλο, μας ξένιζε το τρίτο,


"Γιατί δεν της είπαμε τίποτα" ?"

"Μα τι να της πούμε, το έχει αποφασίσει"


¨Μη νομίσει πως θέλουμε να την εμποδίσουμε"


"Μήπως νομίζει πως παίζει κάτι ανταγωνιστικό, ψιλογκομενικό, ...."

Οχι, σε τέτοια θέματα κρίσιμα θέλει προσοχή .... Μήπως νομίσει πως ... Μήπως θεωρήσει πως .... Μήπως συσχετίσει το ένα με το άλλο ... Μήπως το πάρει σαν ανταγωνισμό ... Μήπως ...


Και ένα τεράστιο "μήπως" καθόρισε τη σιωπή. Μη τύχει και παρεξηγηθούμε. Φίλοι αγαπημένοι είμαστε. Οχι τροχοπέδη στη ζωή των ανθρώπων μας. Εξ' άλλου αν γινόταν κάτι θα είμαστε εκεί. Για οτιδήποτε.

3. Η επιστροφή και οι εξηγήσεις.

Εξαφανίστηκε. Το επέβαλαν οι μεγάλες αλλαγές και η αναγκαία αλληλουχία των αποφάσεων προς την ευτυχία της. Που και που μαθαίναμε νέα. Οκ. Ολα καλα. Κατά τα γνωστά. Εξ' άλλου. Πέρασε καιρός. Πολύς.


Τα καταφέραμε και μαζευόμαστε. Μια φορά τον χρόνο. Οχι μόνο οι 10 - 15. Ολη η "φουρνιά". Και όλα ήταν σαν να μην ειχαν αλλάξει όπως είπαμε. Μόνο η δική μας σχολή είχε μάλλον αυτό το προνόμιο.


Κάπου, ναι, την ειχαμε ξεχάσει. Οχι "κάπου" δηλ... Την είχαμε ξεχάσει. Ωσπου ήρθε. Ξαφνικά. Τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένη. Κουρασμένη αλλα ζωντανή. Χαρά μεγάλη. Ενθουσιασμός.... Τα είπαμε. το παρελθόν ξαναχτύπησε. Πάλι καθήκια, πάλι αλήτες, πάλι κουτσομπόληδες, πάλι αγκαλιές.

Τίποτα δεν της ειχε πάει καλά. Μα τίποτα. Από την αρχή σχεδόν. Όλα χάλια. Από επιλογές, μέχρι συσχετισμούς για τα επόμενα βήματα .... Ολα όμως. Και ζόρια. Εντονα όμως. Στα όρια του τραγικού. Και όχι από κάτι εξωγενές, αλλά εξαιτίας της αρχικής της επιλογής.

Αλλά ηταν εκεί μαζί μας. Ηταν καλά, ήρθε να βρει, όχι τόσο το παρελθόν της γενικά, αλλά τους φίλους της, τις φίλες της, που την αγαπούσαν τόσο και μοιραζόντουσαν τα πάντα μαζί της. Στενοχώρια

"Κρίμα"

"Βέβαια το ειχαμε σκεφτεί"

"Δεν σου πήγαινε το ένα, δεν σου πήγαινε το άλλο"

"Δεν ηταν για σενα"

"Και που λες τότε που μας είπες για το ταδε θέμα σκεφτήκαμε ότι... "

"Εγώ τους το είχα πει ότι θα καταστραφείς"

και όλα τα σχετικά.


"Γιατί ???? Γιατί ????? Δεν μου είπατε τίποτα ?????"


"Μήπως το ένα, μήπως το άλλο",

"μήπως το πάρεις διαφορετικά",

"λεπτά και σημαντικά θέματα είναι αυτά",

"μήπως κάναμε λάθος εκτιμήσεις",

"ο ενθουσιασμός,τα επιχειρήματα από μέρους σου ...."

- "Και δεν ειχατε καταλάβει πως εκτός από τον ενθουσιασμό, ήθελα να μοιραστώ και την προστασία σας" ? Ακόμα και αν παρεξηγούσα οτιδήποτε. Ακόμα και αν ενα "μηπως" είχε νόημα για μένα. Θα ήταν καλύτερο από το μηδέν.

....Γιατί ήθελα την άλλη πλευρά. Ηθελα το "πρόσεξε" από εσας. Δεν ξέρω αν θα έκανα πίσω, αλλά τουλάχιστον κάποιοι θα μου ειχαν πει κάτι. Τώρα τα ανακάλυψα όλα μόνη μου. Και πόνεσα. Ημουν κι εγώ απόλυτη. Κι εσεις δεν ξέρατε να εκφράζετε τα κρίσιμα..."

4. Βέβαια,

... τότε απλά... δεν ξέραμε. Πως να φερθούμε σε ένα όχι που μας τσιμπούσε μέσα μας και αφορούσε οχι εμάς, αλλά κάποιον άλλον. Και για καταστάσεις στις οποίες δεν είχαμε εμπειρία.

Είναι φορές στη ζωή μας, που οι άλλοι αναζητούν από εμας, σημάδια για το αντίθετο απ' ότι κάνουν.

Κι εμείς, ενώ ακούμε τα καμπανάκια να χτυπούν, κλείνουμε τις πόρτες ... μήπως και ότι πούμε εκληφθεί διαφορετικά, στα πλαίσια μίας διακριτικότητας. Ισως για να γίνουμε αρεστοί. Ισως γιατί δεν ξέρουμε πως να διαχειριζόμαστε τις αμφιβολίες μας για τους άλλους, ενώ μας το ζητούν με τον τρόπο τους.

Και πραγματικά είναι λεπτό το όριο. Της ευθύνης που παίρνουμε απέναντι στη ζωή άλλων, δικών μας ανθρώπων με τα ναι και με τα όχι μας.