9/27/2008

Οριζοντίως και καθέτως. Εξερευνήσεις.



Που μπαίνει τελικά η διαχωριστική γραμμή? Πόσο βαθειά βουτάμε ? Σε τι έκταση ανοιγόμαστε προς διαφορετικούς χώρους ? Στις αναζητήσεις μας, στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας, στα ενδιαφέροντά μας, στα ρίσκα μας, στη δημιουργία μας ? Έκθεση και πράξη μέχρι πού ? Σκέφτομαι πως, εντελώς σχηματικά, οι πορείες μας σε όλα αυτά, διαμορφώνονται ανάμεσα σε δύο άκρα.

Πρώτο άκρο. Κάθετες.

Βουτάς σε βάθος. Επικεντρώνεσαι στο «ένα» και το εξερευνάς, παίζεις μαζί του, το μαθαίνεις, γίνεσαι κοινωνός των κρυφών κωδικών του.


Συνήθως, δεν μπορείς να το κάνεις με την ίδια ευκολία και την ίδια στιγμή. Αν θέλεις να πας σε βάθος, για το ένα, κάπου αναγκαστικά χάνεις από την ποικιλία των πολλών.


Κλασσικό παράδειγμα η σχέση με έναν άνθρωπο, η ενασχόληση με ένα θέμα στην έρευνα, το στοίχημα για κάτι που αφορά τη δουλειά, η εξερεύνηση της τέχνης, της μουσικής, του χορού, του διαβάσματος …

Δεύτερο άκρο. Οριζόντιες.

Ανοίγεσαι σε πεδία πολλαπλά. Παίζεις με πολλά, από λίγο. Όχι αναγκαία τυχοδιωκτικά, ή επειδή είσαι ανεπαρκής, ή βαριέσαι. Μαγεύεσαι, έλκεσαι από την ποικιλία.

Οι φίλοι – ίσως και οι ερωτικές σχέσεις – είναι πολλοί, το διάβασμα ξεκινά από τη λογοτεχνία και καταλήγει στην επιστήμη, το άνοιγμα στη δουλειά καλύπτει χίλια μέτωπα … και τόσα άλλα. Βέβαια, "χάνεις" την λεπτομέρεια.

Ας πούμε πως η διαφορά είναι ανάλογη με την προσέγγιση 2 ταξιδιωτών.

Ο ένας θέλει να γυρίσει τον κόσμο όλον, και μένει από λίγο σε κάθε πόλη, να πάρει μυρωδιά από τα βασικά, να συνεχίσει στο παρακάτω. δεν σταματά στις διαδρομές του.

Ο άλλος, είναι διατεθειμένος να μείνει σ εκείνο το ερημωμένο χωρίο που συνάντησε και να γνωρίσει τον καθέναν από τους λιγοστούς κατοίκους, να μάθει την ιστορία της κάθε πέτρας, να μείνει εκεί …. μέρες πολλές, μήνες πολλούς.


Να γνωρίζουμε λοιπόν, όσους περισσότερους μπορούμε, να συλλέγουμε εμπειρίες, παραστάσεις, μυρωδιές και όλα αυτά που συνθέτουν την επαφή μας με το «κάτι» άλλο, το διαφορετικό ....Ή μήπως .... Εκεί που βλέπουμε πως κάτι μας κεντρίζει λίγο περισσότερο, να στεκόμαστε, ν’ αφουγκραζόμαστε και να προσπαθούμε να πάμε λίγο πιο βαθιά; Με άλλα λόγια, κάποιες «στάσεις» μας να μετατρέπονται σε «διαμονές» ;

Ναι ξέρω, το ιδεατό θα ήταν να τα κάνουμε όλα. Να τα γνωρίζουμε όλα. Σε κάθε τους διάσταση, σε κάθε τους πτυχή. Αλλά, είναι ο χρόνος. Άτιμος περιορισμός. Είναι ίσως η διάθεσή μας. Είναι βέβαια και τα καλέσματα αυτών που ο καθένας ονομάζει «σταθερές» και που μας καλούν στην επιστροφή. Φυσικά, αυτές οι σταθερές, για τον καθένα είναι αλλιώς. Δεν έχουν να κάνουν πάντα με τόπους διαμονής, οικογενειακές και κοινωνικές καταστάσεις κλπ. Έχουν να κάνουν και με αυτό το «μέσα» μας που είναι πανταχού παρόν.

Ισως, στο τέλος της διαδρομής μας, όποια και αν είναι, θα έχουμε πλουτίσει. Και ίσως, τελικά διαπιστώσουμε πως, σε ότι αφορά την γνώση και την αίσθηση του κόσμου και του εαυτού τους, οι διαφορές δεν θα είναι και τόσο πολλές. Ίσως υπάρχει αυτή η αρμονία, που μπορεί κανείς να συνθέσει, άσχετα από τύπους βιωμάτων και εμπειριών.

Βέβαια παραμένουν τα ερωτήματα …

Αν δεν βουτήξεις, πως θα βρεις τις κρυμμένες αλήθειες .. ? μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως λεπτομέρεια, αλλά κάποιες φορές είναι πιο σημαντικές από την όποια γενικότερη εποπτεία.

Και αν όμως δεν ανοιχτείς σε πολλά, πως θα μυριστείς το κάτι άλλο ? το διαφορετικό ? Μήπως τελικά, μέσα από τις λεπτομέρειες και το δόσιμο στο «ένα», ανακαλύπτεις ταυτόχρονα ποικιλίες που δεν μπορούσες να φανταστείς ? Η μήπως αυτό που φαντάζει σαν επιφανειακή μυρωδιά πολλών πραγμάτων, δεν είναι ταυτόχρονα και μία βουτιά στην αλληλουχία , τις ομοιότητες και τις αντιθέσεις ?

Τελικά μάλλον είναι θέμα οπτικής … τρόπου. Δεν έχει τόση σημασία ο σχεδιασμός της κάθε διαδρομής όσο ο τρόπος που την διατρέχουμε.

Πρακτικά ... τίθεται ένα θεματάκι. Πότε πρέπει να λέμε στοπ, μέχρι εδώ ήταν? Και πότε πρέπει να λέμε … «δώστου κι’ άλλο» ???? Συνήθως, έχουμε γνώση, ή έστω διαίσθηση, πως η διαδρομή μας θα μπορούσε να συνεχιστεί, ή να σταματήσει, σε ότι αφορά τις δυνατότητές μας και τις δυνάμεις μας. Κάποιες φορές, το όριο ή την ώθηση, τα προκαλούν παράγοντες εξωτερικοί, ανεξάρτητοι της θέλησής μας. Άλλες φορές όμως, «επιλέγουμε» εμείς να σταματήσουμε ή να τρέξουμε πιο γρήγορα. Ίσως και με κόστος. Για να συνθέσουμε και να πλουτίσουμε εμπειρίες, προσδοκίες, παθήματα, μαθήματα .. και άλλα πολλά. Ίσως και γιατί βλέπουμε πως η χρησιμότητα του ταξιδιού μας, με τον τρόπο που επιλέξαμε, μειώνεται ή δεν αρκεί. Για μας και για τους άλλους. Και ίσως είναι καιρός για αλλαγή, ή επιτάχυνση.

Από την κάθετη βουτιά στην οριζόντια πλεύση. Από την οριζόντια πλεύση στην κάθετη βουτιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: